পৃষ্ঠা:ৰণ্ জেউতি.pdf/৪৬

৩৭

ৰণ্ জেউতি

“এয়েতো এয়েতো বীৰ  যোগ্য পুত্ৰ মাৰুতিৰ!”
 কলে উঠি যদুবীৰে চল্‌ চল্‌ চকুৰে,
 মিলালে পদুমী হাত বাছাটিৰ বুকুৰে।
ধৰ্ম্মৰ লোতক জৰি  দুয়ো গালে গল সৰি
 শিৰ সুঙ্গি পুতেকৰ চুমা এটি দিলেহি,
 হাত ধৰি ফাল্গুনিয়ে বুকুলই নিলেহি।
হিয়াৰ তলীত গঁথা  কলে সহদেৱে কথা,—
 “ইমান মহান ইয়ে অৰণ্যত জনমি!
 নহলোঁ সমান তাৰ বনে বনে ভৰমি।
কালি যি শুনিলোঁ কাণে  আজিহে মানিছে প্ৰাণে।
 দান ধৰ্ম্ম সদাচাৰ পথে পথে আচৰি
 আহিছে তীৰ্থলে’ বাছা কত পুণ্য আহৰি।
যুদ্ধযাত্ৰী ৰক্ষীবোৰে  দেশ যে উপান্ত কৰে,^৩০
 ঢাহি-মুহি কাঢ়ি খায় যিকেদিন বাচিব;
 দেশৰ প্ৰেমিক বুলি লোকে তাকে মানিব।
পিতৃকাৰ্য্য মহাব্ৰত  আঁৰি লই সমুখত
 দেশৰ আচল প্ৰেমে দুয়োকূল তাৰিলে,
 দেৱতাৰ হৃদয়েৰে ৰক্ষকূল তুলিলে।
ভিতৰি দেৱতা হল,  ছাল সি ছালতে ৰল,
 —সাপ বুলি ইন্দ্ৰজিৎ চকু তালে নিদিব,
 হাঁয় ৰে, সংসাৰ তোক কোনে পাৰে চিনিব!