বৰ দুখ বাছা মোৰ —ভায়ে ভায়ে যুদ্ধ ঘোৰ।
বিচ্ছিন্ন শকতি সি যে কোনে তাক মিলাব?
কেৱল সামেৰে শান্তি নোৱাৰিলোঁ বিলাব। ২৯
যুদ্ধ ই যে অনিবাৰ্য্য, লোৱাঁ বুজি কাৰ্য্যাকাৰ্য্য,
কৰি যোৱাঁ কাৰ্য্য যিটি হৃদয়ৰ বলেৰে,
চলিবা কামেৰে বাছা, নচলিবা ফলেৰে।
বাহুবল অসুৰৰ, তেজ তুমি ক্ষত্ৰিয়ৰ,
আগবাঢ়া সাহসেৰে নিয়ে তেজে যিপিনে;
সেয়ে পথ—সেয়ে ধৰ্ম্ম,—আৰু নাই ইপিনে!
আছে নে সন্দেহ কিবা? কেৱোঁ নুবুজিলা যিবা।”
কৰযোৰে নতশিৰে ঘটোৎকচে জনালে,—
“নাই বাকী বুজিবৰ প্ৰভুৱে যি বুজালে।
একোকে নেজানো মই, কৰোঁ যিটি মনে কয়,
পিতা মোৰ বৃকোদৰ প্ৰাণ দিলে যিজনে
তেওঁতে শোধাম প্ৰাণ জীৱনে কি মৰণে।
সেয়ে ইচ্ছা জননীৰ, ইচ্ছা মোৰো গৃহিণীৰ,
পিতৃকাৰ্য্য সাধি যেন ফিৰি যাওঁ কামেৰে,
নভৰে ৰাক্ষসী পেট মিছামিছি নামেৰে।
ধৰম কি অধৰম, কিবা ভয় কি চৰম,
লোৱা তুমি বুজি বাজি, নুবুজোঁ যে অকনো;
দিয়াঁ মোক কাম প্ৰভো, আৰু একো নমনো।”
