পৃষ্ঠা:ৰণ্ জেউতি.pdf/৪৪

৩৫

ৰণ্ জেউতি

আগৰুৰ ধুম তাত  পৃথিবীৰ পাৰিজাত
 কৰণ্ডিকা ভৰা তাৰ মৃদু মধু সুবাসে
 নন্দনৰ গন্ধ যেন কল্পনাত বিকাশে।
পিতাকৰ কথা লই  ঘটোৎকচে দেখেগই
 আছে বহি যুধিষ্টিৰ হৃষীকেশ সহিতে,
 —ধৰ্ম্ম আৰু জয় যেন একে এটি থুপিতে;
দুয়োৰো চৰণ ধৰি  ভক্তিৰে প্ৰণাম কৰি
 কৰযোৰে থিয় দিয়ে আদেশৰ খাতিৰে।
 দেখে কি হৰিৰ জ্যোতি বিজুলীৰ ছাটিৰে,—
কিবা শান্ত সৌম্য ধীৰ, সি কি দৃষ্টি সুগভীৰ,
 জগতৰ অতি-শক্তি বুকু জুৰি খেলিছে,
 শৰণৰ ত্ৰাণ যেন বাহু দুটি মেলিছে।
অসীম—অসীম কি যে,  সসীমৰ মাজে নিজে,
 মুখৰ হাঁহিটি তাতে বিশ্ব উঠে উজলি,—
 নয়ন জুৰাই যায় প্ৰাণ পৰে শীতলি।
যাদৱক যুধিষ্ঠিৰে  চিনোৱালে হাঁহিটিৰে –
 “এয়ে সেই ঘটোৎকচ, মাৰুতিৰ মুখেৰে,
 মিলিছেহি বাছা আজি পথে দিয়া দুখেৰে।”
মধুৰ হাঁহিটি মাৰি  কয় ধীৰে দুঃখহাৰী,—
 “স্বাগত স্বাগত বীৰ, ভাল পালোঁ আহিলা,
 পিতৃ পক্ষে যুদ্ধলই শ্ৰদ্ধাঞ্জলি আনিলা।