এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৩
ৰণ্ জেউতি
“মনত পৰিছে চাগে— আজি কত দিন আগে
যেতিয়া মূৰ্চ্ছিত তুমি শিলনিত বাগৰি,
উভয় সঙ্কট মোৰ বুধি গল ভাগৰি।
হিংস্ৰ জন্তু সমাকুল অৰণ্যৰ নাই কূল,
সবান্ধৱে চাৰি ভাই কেনেকই উতাৰোঁ,
তোমাকো বা কেনেকই বিপদত উধাৰোঁ।
ইফালে সিফালে চাওঁ, কেনি ক’ত কিটো পাওঁ,
চূড়া গন্ধমাদনৰ নিৰাপদ ঠাই যে,
এনে থিয় গৰা তাৰ শক্তি কাৰ যায় যে।
আকুলি বিকুলি কৰি এনেতে মনত পৰি
ঘটোৎকচ পুত্ৰলই সুৱৰিলোঁ কাতৰি;
—পৰ্ব্বত বগোৱা কাজু,—দিয়ে কোনে বাতৰি?
বুজিলোঁ সিদিনাখন দুয়োটিৰে একেমন,
এমূৰেদি দিলে টান ইমূৰত জিকাৰে;
হঠাতে দিলেহি দেখা বাছা মোৰ বিকাৰে।
তোমাক পিঠিত লই নিলে আলফুলকই,
কোনে নিয়ে কেনেকই মোকে বুলি ভাবিলা,
নাই মই, মোৰ তেজ, পাচে পৰে জানিলা।
পালাগে চূড়াত ঠাই চকু মেলি জ্ঞান পাই,
পুত্ৰ বুলি চুমা এটি যাচিছিলা শিৰতে;
সেই বাছা ঘটোৎকচ পালা আজি কাষতে।
