এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৮
ৰণ্ জেউতি
নুছুটাৰ কপালত নিজ নিজ চোতালত
ছাই পৰি হাতে মুখে ক’লা ম’লা আঁকিছে,
নাতি-পুতি কাললই অপযশ ৰাখিছে।
উৰে যি বাতৰি বেগ ঘোঁৰাই কি লব ছেগ?
সঠিক বাতৰি এই এতিয়াহে আহিছে,—
দলে বলে পুতেকক ভীমসেনে মাতিছে।
জাকি মাৰি উঠি বীৰ ললে কাষ জননীৰ,—
“পিতাৰ সেৱাৰ যোগ এইমাত্ৰ আহিলে,
ভাৰতৰ যজ্ঞ ভাগ কপালত ফলিলে।
দিয়াঁ আই, দিয়াঁ তাতে তোমাৰ স্বৰ্গীয় হাতে
জয়ৰ তিলক এটি যাওঁ যেন উজলি।”
—শুনি কথা হিড়িম্বাৰ হিয়া গল কুমলি।
চাওঁতেই ছাট কৰে কথা সি মনত পৰে,
স্বামীৰ যি শেষ কথা, পুহি ৰখা বাসনা—
লাগক স্বামীত মোৰ,—সেয়ে মোৰো কামনা।
গধূলিৰ বেলি পাহি পতিৰ কাষলে আহি
চকু তিতা নিয়ৰেৰে সজালে কি ৰণুৱা,
আটি দিলে কঁকালত কাঁকলী যে মৰুৱা।—
স্মৰণ মাত্ৰকে মন যোৱা হল বহুক্ষণ
লৰে দেহা কাটিকূটি বিদায়ৰ বেলাটি,
চকু চায়ে সামৰিলে কব লগা কথাটি।
