এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৩
ৰণ্ জেউতি
এদিনাচোঁ দেখা গল—কোঁচত কেচুৱা লই
মন মাৰে হিড়িম্বাই ভীম নাহে লবলই।
—“সেয়ে যে সেয়ে যে ভীম, বুকুলই লোৱাঁ তুলি,”—
পাচেদি মাতিলে ভীমে,— পৰিল মুখনি ফুলি;—
ঠানুৱাকে শিশুটিৰ পাতল চুলিৰে শিৰ
চুম৷ এটি থলে তাতে—মহাসুখ প্ৰসূতিৰ!
ঘনে চায়ো ভীমলই নুবুজিলে হিড়িম্বাই,—
এহাতৰ মহাসুখ ইটি হাতে এই যায়।
মউ আনি দিয়ে ভীমে নিয়তীৰ কটু বাণী,
শুনি শুনি হিড়িম্বাৰ শুকাল মুখৰ পানী।—
“সন্তান আশ্ৰয় জানা অনাশ্ৰিতা তিৰোতাৰ।
পালা তুমি আজি তাকে, চলি যাব ৰাজ্যভাৰ।
দ্বিতীয় আতমা মোৰ তুলি তালি সযতনে
লগাবা স্বামীত তুমি, মানিলে তোমাৰ মনে।
আগৰ সংকল্প মোৰ এটিবাৰ ভাবি চাই
ক্ষমা কৰাঁ দেবী মোক, বিদা-য় বিদা-য়।”—
তধা লাগে হিড়িম্বাই মেলা চকু চায়ে আছে,
হিয়া চোঁচা হুমুনিয়া এৰে কত পাচে পাচে!
ইপিনেদি গুচি গল মাতৃ সমে পাঁচো ভাই
মনসুখে ৰলগই একচক্ৰা ৰাজ্য পাই।
