পৃষ্ঠা:ৰণ্ জেউতি.pdf/৩১

২২

ৰণ্ জেউতি

সোণ যেন বৰণেৰে কেতেকীৰ ফুলপাহি,
মউজোলে ভৰা ওঁঠ, তাতে কি মিচিকি হাঁহি,
অঙ্গৰ লাৱনি কিনো লেখনীয়ে সাধি লেখা,
সজালে যৌৱনে তাতে ঠায়ে ঠায়ে তিল ৰেখা;
নাৰী মূৰ্ত্তি অন্তৰৰ বিৰিঙ্গি পৰিছে তাত,
সুৱাগ চৰিছে ফুটি মুখৰ সুৰীয়া মাত
চঞ্চলা বিজুলী যেনে ৰূপত নিদিয়ে ধৰা,
হিড়িম্বা চঞ্চলা তেনে লীলাতে আঁতৰি পৰা।
এই গল টিলালই জুৰিটিৰ তীৰে তীৰে,
সেই যায় শিলনিত পাহাৰৰ সিৰে সিৰে,
উৰি উৰি ফুৰে যেন নাচে গায় কুতূহলে,—
গীতৰ লয়েৰে ভীম মৃদঙ্গৰ দৰে চলে।
অন্ত নাই ৰহস্যৰ যত লাহ বিলাসৰ,
অন্ত নাই তৃপিতিৰ হিয়াভৰা হেঁপাহৰ।
—কলা কি নেজানে তাক, শিকিছে কলাই চাই—
 পাহি মেলা ফুল তাই গুঞ্জনেৰে নাচি যায়!
ৰতিশ্ৰান্ত বৃকোদৰ, ৰঙা মুখ চালে ৰই
সিফালেদি ৰঙা বেলি এই যেন যায়গই।
 শোধাই দিলেহি ভীম লতালগা মনটোৰে
ৰাতিলে আঁতৰি কান্দে চাকৈ-চকোৱাযোৰে।
 এনেকৈয়ে এনেদৰে কাতি বিহু আহি গল
 ফুলৰি লতিকাডালি ফলিবৰ পৰ হল।