পৃষ্ঠা:ৰণ্ জেউতি.pdf/৩৩

২৪

ৰণ্ জেউতি

গুচি গল, থই গল জননীৰ লোতকত
দুপাততে জলি উঠা আশা মিটি ভবিষ্যত।
এয়ে মোৰ ঘটোৎকচ, মোৰ—হিড়িম্বা—নন্দন।
মনত জাগিছে তাৰ সিদিনাৰ জন্মক্ষণ,
—অলক্ষিতে বাজিছিল দেৱবাদ্য মন্দিৰত,
উঠিছিল জয়ধ্বনি ৰিণি ৰিণি আকাশত,—
নুশুনিলে কোনোৱেই, অকল শুনিলোঁ মই।
দেখিছিল আৰু হেনো কুন্তী আয়ে বগাকই
হাতীৰ পোৱালি এটি সপোনত পুৱতিৰ ^২০
এখুজি দুখুজিকই দুৱাৰত দিয়ে থিৰ;
মৰমতে গলি যেই হাত বুলাবলৈ চায়,
বাছাৰ জনম শুনি হাঁহি দিলে সাৰ পাই।
কলাকলে বাঢ়ি যায় হিড়িম্বাৰ প্ৰাণধন।
সৰুটিতে ঘটালে সি কত কি যে অঘটন,—
মাৰিলে প্ৰকাণ্ড বাঘ যাঠীৰেই বুকু ভেদি,
আততায়ী মত্তগজ জোঁৰ লই দিয়ে খেদি।
এদিনা যে লাগিছিল সিংহে গজে মহাযুঁজ,
কঁপা দেখি হাবিয়নি চিঞৰত পালে বুজ,
লৰি গল মাজলই; মামাকৰ মহাশূল
চলালে কিকই জানো ভাঙ্গি দিলে হুলস্থুল
উচাপত ওফৰাই! কয় তাকে শুনিছিলোঁ,
কিনো কথা কিনো কাণ্ড একোটিকে নুবুজিলোঁ।—