“নহয় ৰাক্ষস আই, ভীম মোৰ লৰা ভাল।
গতি ভাঙ্গি গতি দিয়ে নাই তাৰ আহুকাল।
তুমিও নোহোৱা কিবা, এনেখনি হিয়া যাৰ।
গুচালে আশ্ৰয় যদি ফুলঁতী ই লতিকাৰ
আশ্ৰয় অৱশ্যে দিব, লব তুলি বুকুলই।
মোৰ ই কোঁচৰ পৰা দিলোঁ নিয়া লবলই।”
আবেগেৰে কুন্তী আই ৰল ইমানেকে কই,
সেমেকা চকুৰে চালে দুয়োখনি মুখলই।
গজেন্দ্ৰ গতিৰে আহি কলে দাদা যুধিষ্ঠিৰে,—
“আয়ে দিছে লবলই, যোৱাঁ ভাই যুৱতীৰে;
দিনৰ দিনটো ফুৰি গধূলি বেলিকা আহি
ফিৰাই দিয়াহি যেন গধূলি-গোপাল পাহি;
সেয়ে হলে সৰসিত যথাবিধি কৰি স্নান
ব্ৰতেৰে থাকাগে দুয়ো আজি এই দিনমান;
কালি পুৱা শিৰ পাতি মাতৃৰ আশীষ লই
আনন্দেৰে থাকা যেন যেনি ইচ্ছা তেনি গই।”
ৰক্ত স্বেদে ভৰা ক্লেদ ধুলেগই ভিনে ভিনে,
শুচি হই কোনোজনে চোৱা নাই কাৰোপিনে।
প্ৰত্যুষতে পিচদিনা আহ্নিক সমাপ্ত কৰি
মান ধৰি আশীৰ্ব্বাদ ললে দুয়ো প্ৰাণ ভৰি।
উৰি গল দুয়োটিয়ে সৰসিৰ তীৰলই,
শিমলু তুলাৰ হিয়া, হাহোঁনে নেহাহোঁকই।
