কয় কথা ধৰ্ম্মসুতে ভীমৰ মুখলৈ চাই,
“শুনিলোঁ, দেখিলোঁ কথা, আৰু একো বাকী নাই।
কৰ্ম্মেৰে ৰাক্ষস জানা এইযে হিড়িম্ব বীৰ,
ধৰ্ম্মেৰে উদাৰ হিয়া পাপ নাই যুৱতীৰ।
সেৱা ত্যাগ একাধাৰে এই প্ৰেয় সৰলতা
বীৰৰে হে উপভোগ্যা এনে নাৰী অনুগতা।
আশ্ৰয় ভাঙ্গিলা চোৱাঁ, নিমিত্ত কাৰণ তুমি।
আছেকে আশ্ৰয় দিয়া নোচোৱা এবাৰো জুমি?
লাগে যদি দিব্য বৰ, দিয়াঁ দিব পৰা বৰ,
আশ্ৰিতাক ৰক্ষা কৰা ধৰ্ম্ম ই যে ক্ষত্ৰিয়ৰ।
এয়ে মোৰ শেষ কথা, ইচ্ছা এয়ে জননীৰ,
হিড়িম্বাৰে জয়মাল্য বুকুত পিন্ধাহি বীৰ।”
আহিল এনেতে কুন্তী দৈয়কীৰ দৰে ধীৰে ১৭
ধৰি আনে আঁচলত অশ্ৰু মচা ওৰণিৰে
সোণ যেন হিডিম্বাক, সকলোৱে আছে চাই।
মাতৃৰ ভৰিত ধৰি কান্দি কলে হিড়িম্বাই,—
“কলই আনিছে আই? কি গতি কৰিলে মোৰ?”—
নোৱাৰিলে আৰু কব বই যায় চকুলোৰ!—
মেঘৰ আশীষ ধাৰা বয় যেনে ধৰালই,
কুন্তীৰো অন্তৰখনি বই গল জোল হই;
সকৰুণ ছবিটিৰ শিৰত বুলালে হাত,
হৃদয়ৰ পাৰ ভাঙ্গি জৰি পৰে মউ-মাত,—
