এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮
ৰণ্ জেউতি
জয়ী বীৰ বৃকোদৰ, ছাড়ে ঘনে সিংহনাদ,
চঁকি চঁকি শালনিয়ে তোলে তাৰ প্ৰতিনাদ,
মাতৃ সমে চাৰি ভাই কুতূহলে আহে লৰি
হিয়াৰে উহনি স্নেহ জনালে সাৱটি ধৰি।
হিড়িম্বা! নিৰ্ব্বাক তাই, চায়ো যেন দেখা নাই,
হঠাৎ চিঞৰি উঠে সকলোকে চমকাই,
‘দদা অই’ বুলি লৰি দদাকৰ দুভৰিত
থুকচি বাউলী শিৰ ঢলি পৰে ধৰণীত!
চাওঁতে উফৰি আহি ভীমলই আঠু পাৰি
বিনালে হুৰাও ৰাৱে কপালত হাত মাৰি,
“এনেনো এনেনো ক্ৰুৰ হব পাৰে এই সাজে!—
নাহৰ ফুটুকী ইয়ে ফুটুকা বনৰ মাজে!
পক্ষীৰাজ দদা মোৰ ডেউকা তলত তাৰ
পালিছিল অতদিনে;—কৰি দিলে ছাৰখাৰ!—
কি কৰিলা, নিঠুৰ ঐ, দদাক কলই নিলা?
অতকই সাধিছিলোঁ, তেও তুমি নেমানিলা।
কাতৰি কৰিলোঁ কত চৰণ দুখনি ছুই,
কিয় তুমি দিলা মোৰ বিনোৱা বুকুত জুই?”—
অশ্ৰু টুকি কুন্তী আয়ে হাত ধৰি হিড়িম্বাৰ
অঁতৰাই লই গই মচি দিলে অশ্ৰুধাৰ।
