ললে তেতিয়াহে সুধি কোনে সেই পানী দিয়ে,
কঁপি জপি চমুকই বিবৰিলে যুৱতীয়ে।
নহল সকলো শেষ, ঘাই কথা ৰল পৰি,—
এনেতে কি অকস্মাত আকাশ ৰাঙ্গলী কৰি
ছুটে কি যে বনজুই ধুমধাম শবদেৰে,
থোৰতে বুজিলে কথা ভীমে যুঁজে দদাকেৰে।
মাতৃক প্ৰণাম কৰি ধৰ্ম্মৰ আদেশ লই
লৰি গল তিনি ভাই সেই ৰণথলীলই,
থমকি থমকি গল কুন্তী সতে যুধিষ্ঠিৰ
লগে লগে চলি যায় ৰোৱা কথা যুৱতীৰ।
লৰি গই তিনি ভায়ে দেখেগই অদূৰত,—
শুনে মাথোঁ ফোঁপাউৰি ফণা মেলা আন্ধাৰত!
নকুল, নকুল, ক’ত ৰণৰ চালনা তাৰ!
সলালে দৃষ্টিৰ কোণ পাতলিল অন্ধকাৰ,—
দেখে কি প্ৰকাণ্ড গজ ফেৰ পাতি আছে ৰই
সিংহ এটি পাঁজৰত বাগি দিয়ে খাপ লই।
সেয়ে সিংহ পাণ্ডৱৰ উমানতে চিনি পাই
কয় কথা পাৰ্থবীৰে শুনাকই চল চাই,—
“শ্ৰান্ত যদি দাদা তুমি দিয়াচোঁ মোলই এৰি,
আছে কত তেজ তাৰ ময়ো তাক চাওঁ পেৰি।
বনজুই সৃষ্টি কৰি ঠেলি ঠুলি হুৰোৱাই
পুৰি সি মাৰিব খোজে আৰণ্য পশুটি প্ৰায়।
