যুঁজে সেই ম’হে ম’হে, ম’হে বাঘে যুঁজে এই,
উচাটেৰে উফৰিছে গৰাহত পৰে যেই,—
দাঁতে দাঁতে কড় কড় খহে শিল গড় গড়
হুৰ-মুৰ ৰণচালি কঁপে হাবি থৰথৰ,
ডাকল ডাকিনী নিশা কৰে কিনো খাওঁ খাওঁ,
দূৰে দূৰে ফেৰুপাল কাঢ়িছে ভীষণ ৰাও!
প্ৰহাৰত হিড়ম্বই সোমালেগে’ শালবন,
দুনাই ভুমুকি মাৰি লগালেহি ঘোৰ ৰণ।—
এই জলি ধনজুই এইচোঁ নুমাই যায়,
কিবা সি আসুৰী মায়া এই আছে এই নাই!
পৰে ভীম বিবুধিত, খাপ পাতি খাপ লয়।
বহুপৰ হল যুঁজ, নাই কাৰো পৰাজয়।
ইফালে হিড়িম্বা দেহি, মনে মানে চাই থাকি
বুকুত বানিছে ধান আঁচলেৰে চকু ঢাকি;
মচি মচি চকু লোৰ গল তিতি আগুৰাণ,
কাণে শুনে মৰা-জীয়া হুতাহৰ তীব্ৰ টান।
হঠাত তেনেতে কোনে শুনাকে আটাহ পাৰে?
উচাপত উঠি বহে য’তে যি নাছিল সাৰে।
আন্ধাৰত কুন্তী আই কথা কিনো নমনিলে,
সেহাই সেহাই কয়,—“ভীম জানো উলটিলে!”
ততালিকে হিড়িম্বাই পানী দিলে যতনাই,
তৃপ্ত হল পান কৰি মাতৃ সমে চাৰি ভাই।
