দেখে কি, দেখে কি সউ মূৰ্ত্তি ঘোৰ কদাকাৰ!
মুঠিৰ যাঠীৰে উৰি বিকট শব্দেৰে তাৰ
পৰিলেহি হুৰুসাই! চিঞৰি উঠিল নাৰী,—
“কোনে আজি ৰাখে মোক, নিলেহি, নিলেহি মাৰি।”
গৰজি উঠিল ভীম, —“ৰাখিম ৰাখিম মই।
সাৰ পাব চিঞৰত। নিচিঞৰাঁ। নাই ভয়।
পাচলে’, পাচলে’ আহাঁ, নেৰিছোঁ তোমাৰে তাক।”
গৰ্জ্জি দেখোঁ হিড়িম্বই খেদি যায় হিড়িম্বাক,—
“হেৰ হেৰ ঘৰভাঙ্গী! ঘূৰি গলি ঘৰ পাই,—
চেলেকিছ চিকাৰক। অকণো সঁজাত নাই।
কিয়, কিয় আৰু তোক? যা তয়ো চিকাৰেৰে।”—
আঁজুৰি প্ৰকাণ্ড শিল মাৰে দলি আক্ৰোহেৰে;
গদাৰে নিবাৰি ভীমে টানি তাক দূৰলই
দিলেগে দাৰুণ খুন্দা সাঁফি তাৰ লৰাকই৷
বুজিলে দুয়োকো দুয়ে, খন্তেক টলকা লাগি
হাঁফোলা মাৰিব খুজি ঘূৰি দুয়ো দিলে বাগি।
কেৰেপীয়া মাল যুঁজ লাগি গল হতাহতি।
মুষ্টিৰ প্ৰহাৰ উহ! কোনো যে নপৰে হটি।
হয়তো পিছল দেহা তেজে ঘামে মিহলত।—
চঁক ধৰে সিংহ বাঘ চঁকি চঁকি আস্ফোটত।
যাঠীৰে গদাৰে যুঁজ চল নাই কাৰো মুঠে,
ঘনে ঘনে আঘাতত জুই ফিৰিঙ্গটি উঠে।
