চকুৰ একেটি টিপ তাতে তুমি যোৱা টলি,
হিয়াভৰা ভ্ৰাতৃ-প্ৰেম দিবা তাকো জলাঞ্জলি?
ইও যে ছলনা জাল কোনে জানে পতা নাই,
নিজ স্বাৰ্থ সিদ্ধিলই নিব খোজা উৰুৱাই।”
কঁপি গল নাৰী দেহি, কয় কথা আঠু পাৰি,—
—“কিবা বুলি কিবা কওঁ, গৰকি নোচোৱা নাৰী।
নেজানো কি লগনত দেখিছিলোঁ চকুযুৰি।
আন্ধি লগা নয়নেৰে নমনিলোঁ কাকো ঘূৰি।
নাই নাই, মন মোৰ আহি আছে অহালই,
নুঘূৰাবা নাগচিবা, বাট দিয়াঁ দয়াকই।”
—শালনিৰ গৰভত ইকি শব্দ, উঠে কাৰ?—
পতাল গাজনি যেন ভয়ঙ্কৰ হুহুঙ্কাৰ!
চঁকি উঠে গাভৰুটি, কয় কঁপি থৰথৰ,—
“দদাৰ হুঙ্কাৰ সেই শুনা শুনা বীৰবৰ,
এতিয়াও আছে কাল, বলা বলা তুলি লই
আই ভাই সকলোটি যাওঁ সউ দূৰলই।
নহলে নেজানো আজি ঘটে কি যে হাহাকাৰ,
দাঁতেৰে নখেৰে ছিড়ি কৰে জানো একাকাৰ।
কেনেকে কি চিতে চায় এই মোৰ চকুযোৰে?”
—তিয়ালে দুখনি গাল ধাৰাষাৰ চকুলোৰে;
চৰণত ধৰি কৰে বাৰে বাৰে অনুনয়।
হাঁহিলে মাথোন ভীমে, নুবুজিলে কিনো কয়।
