কলে বীৰে কোমলাই,— জানো নিদ্ৰা ভাগি যায়,—
“ফিৰি যোৱাঁ এতিয়াও, ৰক্ষা পোৱা আশা নাই।”
কথা শুনি গাভৰুৱে কয় কথা হিয়া খুলি,—
“প্ৰাণ মোৰ এৰি দিও আহিছোঁ ৰাখিম বুলি।
আই ভাই সকলোটি লোৱাঁ তুলি বেগেতাই,
ৰক্ষাপোৱা আশা য’ত নিওঁ তালে উৰুৱাই।
হিড়িম্ব নামৰ ৰজা হিড়িম্বাপুৰৰ এই
কালান্তক যম তেওঁ আহি নউ পাওঁতেই।
পঠিয়ালে দূতী মোক নিবলে’ তোমাক ছলি।
নেজানা নেজানা প্ৰিয়, দদা মোৰ ব-ৰ বলী।
“বৰ বলি হব চাবা”, মিচিকি হাঁহিলে বীৰে,—১৫
“হিড়িম্বৰ ভগ্নী তুমি, পাৰিবা নে চাব থিৰে?
নোৱাৰা যদিহে নাৰী, অবিলম্বে যোৱাঁ গুচি
গুহাত লুকুৱা গই আতঙ্কত কুঁচি-মুচি।
সউ যে দেখিছা মোৰ লেখৰ চাৰিটি ভাই
দহোটা ৰজায়ো এটি জোৰোৱাৰ আশা নাই।
শুনিছা নে কেতিয়াবা পাণ্ডৱৰ পাঁচ নাম?
পিঠিত মাতৃক লই তেজি নিজে নিজধাম
পশিছেহি অৰণ্যত, —বিধি সিযে বিধাতাৰ,—
জানাতো সিংহক তুমি, পাঁচপাত অস্ত্ৰ তাৰ,
যেনি যায় জিনি যায়, সাধ্য কাৰ ৰোধে গতি।
ক্ষমা কিন্তু কৰাঁ নাৰী, নুবুজোঁ যে তিৰীমতি,—
