এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১
ৰণ্ জেউতি
মাত শুনি দিলে মাত লাজুকীয়ে মুখ চাই,—
“এয়ে মোৰ আশা পথ, অন্য পথ আৰু নাই।”
ইঙ্গিততে বুজি বীৰে কলে বাক্য প্ৰতিকূল,—
“ফিৰি যোৱাঁ ফিৰি যোৱাঁ, নকৰিবা মহাভুল।
এই পথ যায় নানা সউ বৰগছলই,
চাৰি ভাই য’ত মোৰ আছে চাই বাটলই,
তৃষ্ণাত কাতৰ মাতৃ তৃষাতুৰ নয়নেৰে
আছে চাগে চাই চাই কেনিনো সি হাবি লৰে।”—
মনত পৰিয়ে বীৰ গুচি গল থিতাদহে।—
কায়া গল ছাঁয়াটিয়ে নগৈ কেনেকে সহে?—
মমৰ পুতলি তই, অৰে অৰে অ’ আজলী,
নুমাবলে’ গলি জুই নিজে দেখোঁ গলি গলি!—
বৰৰ ছাঁয়াত বীৰে পালেগই ততালিকে
নিজাত জুৰোৱা জালা আই ভাই সবাটিকে।
নিজৰ ধিক্কাৰ ছাড়ি কাঢ়ে কি যে হুমুনিয়া;
ঘূৰি দেখে গাভৰুক, এৰা তাই নাই দিয়া।
মাটি ফুটি তীব্ৰ তাপ উঠে কিনো মুৰলই;
অন্তৰত তোলপাৰ, পাৰ পায় কেনেকই!
খন্তেকতে ঠেলি ৰাগ জাগে জ্ঞান হিতাহিত,—
আচিন অতিথি নাৰী গৰ্জ্জি খেদা অনুচিত।
