—হোলোকনি খোৱা পানী পৰে দেখোঁ বাটে বাটে;—
—মাতেনে নেমাতে তাই? আগেয়ে কেনেকে মাতে?
আগত থমকে শিল শাল জোপা লাগি ধৰি,
কাষেদি নিজৰা গল সুৰ সুৰ কৰে জৰি।
আগ বাঢ়ি ফিৰি চায় চকুৰে কেৰাহিকই,
কোনোবা জনমে যেন আনি দিলে মনলই;—
মিলি গল চাৰি চকু লাগি গল ফুলবাণ,
ভেদি নিলে মৰমেদি, কঁপিল দুখান প্ৰাণ।
চকুৱে চকুৱে কথা, মুখে গম দিয়া নাই,
চকুতে চিনিলে হিয়া নিজে নিজা ছবি চাই।
পতাৰে ওৰণি টানি লাজুকীৰ চকুযোৰ
আধা মুদি আধা মেলে অলস লাসেৰে ভোৰ।
ফুল বছা আগুৰাণ লীলাৰে ফুলত ধৰি
নখৰ পাহিৰে বাছে কিবা ভাবি কিবা কৰি।
লাগে যেন বাঘমোৰ, মূৰ দেহি ঘূৰি গল,
ঘূৰিল মনৰো মুখ নোলটা-নাগুৱা হল।—
হেপাহো যে নপলায় পথভুলা পথিকৰ!
চাই চাই ছবিখনি চকু দুটি দিলে ঠৰ;
বিশ্বজিনা মোহিনীৰ অবাক কটাক্ষ বাণ—
সি কি দৃষ্টি নহুষৰ— শুহি নিয়ে মন প্ৰাণ।*
ওলাল কুমলি কথা, কয় থোকাথুকিকই,—
“কোন তুমি? আছা কাৰ আশাৰ পথত ৰই?”
