সুখেৰে প্ৰসাদ পাম। আৰু মোক কোনে পায়?
বেলিয়ে লুকাব চাবি। ৰই আছ কিটো চাই?”—
কথাৰ পাখিৰে উৰি ৰাক্ষস নমনা হল,
গাভৰুৰো হিয়াখনি বিমোৰত বুৰি গল।—
স্বভাৱতে নাৰী-হিয়া হত্যা শুনি হটি যায়,
ভাল পাই বধ কৰা বিদা তাই শিকা নাই।
থমকিল গতিমতি কেনেকে’নো কিটো কৰে,
একেটি মুহূৰ্ত্ত তাতে স্বপ্ন কত উঠে পৰে।
—এক চক্ৰা ৰাজ্যতাৰ বকাসুৰ দুহিতাৰ ১৪
জানোচা আবৰী মন বৰী হয় এইবাৰ।—
দেও যদি লাগি যায় নবৰি নোৱাৰে তাই।
—দদাৰ মৰমখিনি নিয়ে জানো চমু চাই!
—হিয়াৰ এচুকে ঠাই নিদিবনে ভনী বুলি?
—আৰু মোৰ আছে কোন, কোনে মোক লয় তুলি?
চাওঁতে পৰিল চকু শালনিৰ কাষৰেদি
লীলাগতি চলি যায় হাতীৰ পোৱালি এটি।
আগবাঢ়ি দেখে গই—টিলা সিযে পাহাৰৰ!—
পিঠিত ইমান জাঁজ; কৰে দেখোঁ লৰচৰ!—
নহয় নহয় সউ, তেজগোঁৰা হাতভৰি!
পাতে ঢকা কাক’চুঙা বোজাৰে শুকান খৰি;—
তেজ শুহি ম’হটোক পিঠিত পেলাই লই
যায় যেনে বৰ বাঘ, গই আছে তেনেকই!
২
