এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
দ্বিতীয় সৰ্গ
তাহানি এদিনা এনে বেলি গল লহিয়াই,
সাজ কৰা ৰতোৱাল তেতিয়াও তোলা নাই।
অদূৰত নগাগিৰি, বিমোহন শালনিত ১১
শূৰ্পনখা মোহিনীৰ মন যেনে কুৎসিত
তাদৃশ ৰাক্ষস এক জালি পাতি জোপ লই
খপিছে সি নিজা ৰং ডালেৰে লিপিতকই।
শেন যেন চকুযোৰে কিবা যেন ফুট পাই
চোঁচা ললে ঘৰলই ৰাটি মুখত নাই।
পদূলিত বাট চোৱা গাভৰুটি লগ ধৰি
কলে কথা উলাহত গা তিনিখন কৰি,
পিৰিকিত হাঁহি ফুটে ঘনে চাই পাচলই—
—“পালোঁ পালোঁ পালোঁ অই অতদিনে ৰই ৰই
মনৰ মানুহ সউ পালোঁ আজি অজান্তিৰ
ধৰিব আজিহে ফল মনে পতা কথাটিৰ।
যা তই বেগেতাই মাৰ কুমাৰণী বাণ, ১২
ছলে হ’ক, বলে হ’ক, বলাই ঘৰলে’ আন।—
বহল বুকুৰ ফেৰ কেনে লহপহ কৰে
নাকৰ আগেদি যেন টোপা টোপে তেজ সৰে!
যাওঁ মই, খৰ কৰ, দেওশাল পাতোঁগই;
কেঁচা তেজ ঢালি তাৰ দেও ডাকি পূজা কই ১৩
