এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫
ৰণ্ জেউতি
হে কবি, হে ঋষি,—উদাৰ মহান!
দয়া কৰাঁ অবোধক, দিয়াঁ চক্ষুদান।
স্মৃতিৰ অঞ্জলি ঢালোঁ মন্ত্ৰেৰে তোমাৰ,
জননী জনমভূমি হক জাতিষ্কাৰ।
অতি ভাগ্যবান আই তোমাৰ পোনাটি,
কুৰুক্ষেত্ৰ সমৰত ৰাখিলে যি খ্যাতি
বিক্ৰমেৰে পূৰ্ণ কৰি পিতৃ-মনোৰথ
মোলান পৰিল তাতে যত অতিৰথ।
যিদিনা ওলায় বীৰ মুখে হস্তিনাৰ,
কত ৰথ কত অশ্ব পদাতি সেনাৰ—
বীৰ-পদ-ঘাৱে ধৰা ধূলিয়ৰি কৰি
হুহুঙ্কাৰ সিংহনাদে উঠিল গুজৰি!—
প্ৰলয়ৰ খণ্ড মেঘ পৃথিবী কঁপাই
হিলদ’ল ভাঙ্গি যেন তীৰবেগে ধায়।
কৃষ্ণদ্বেষী কৌৰবৰ আমন্ত্ৰিত ৰথী, ৮
হাজাৰ হাতীৰে যোৰা সমদল গঠি
যুদ্ধযাত্ৰা কৰিছিল ভগদত্ত বীৰে।
অতিক্ৰম কৰি তাকো অশ্বৰ গতিৰে
উৰি গল কাষৰেদি ধুমুহাৰ নাতি। ৯
—চকু-মুখে নেপেলালে উৰা ধূলিছাটি।
দুয়ো পক্ষে দুই বীৰ লগালগি হল,
তথাপিতো কুৰুক্ষেত্ৰ লাগি যে নগল!
