হজৰত আলী মোতা। বক্তৃতা শুনিয়েই সকলোৰে মত লবি গ'ল। তেওঁৰ পাছে পাচে ন হেজাৰ কুফাবাসী থিতাতে হজৰত অলীক সহায় কৰিব আহিল। (1) কুফাৰ পৰা সহায় কৰা মানুহ আহিনত, হুজাত আলীয়ে তেওঁলোকক নচুৱাব মান্নছবিলাকব এনে আচৰণৰ কথা জানাই ক'লে যে, বহুবাৰ মানুহৰিমাণে কোনো বিদ্ৰোহ নকৰি বশ্যতা স্বীকাৰ কৰিলেই মঙ্গল; তাকে যদি নকৰে, আৱশ্যকতাব বশবৰ্তী হৈ তেওঁলোকৰ লগত ৰণ দিবলৈ সাজু হব লাগিব। কুকাৰ নাহুহবিলাক হজনত অলীৰ ফৰ্মীয় হোৱা বাতৰি শুনি, হজৰত আলেশ্বা, অল্হা আৰু গোৱেৰ অণ্ঠ কণ্ঠে শুকাল। তাল্হা আৰু জোবেৰ আপোচতে দন্দ ভাঙ্গিবন নিৰ্মিত হজৰত আলীৰ ওচৰলৈ গ'ল। হলত আলীয়ে তেওঁলোকক বিশ্বাসৰাতকতাৰ নিৰ্মিতে ভালকৈ ডকচিণে আন্দ জোবেৰক ক'লে—“আপোনাৰ মনত পৰা নাই নে যে, হুজবাঙ্গ। ৰছুল কবিনে (দঃ) আপোনাক এদিন সুধিছিল “তুমি মোৰ চেনেহৰ আশীক তল নোপোৱালে?” আপুনি তেতিয়৷ উত্তৰ দিছিল—“হয়, মই তেওঁক ভাল পাওঁ।" জন পাচত তেখেতে কৈছিন—“ভাল পালেও আমি এদিন তেওঁম বিহন্ধে গিন এবী, আৰু তেওঁৰ আৰু গোটেই দেহি লিম সদাজৰ দুখৰ কাৰণ হবী।" জোৰেৰে অনলৈ মূৰ কৰি ক'লে—“হব, মোষ অনকৈ ঘৰত পৰিছে। আসেন এইটো নেব মনত পৰাহেঁতেন তিও বিৰুদ্ধচন বলে।” (ধেৰ / তা হ লগত হজৰত আলীৰ |-1 | (২) এখন যুঞ্জী লিঙ্গক লিখছে এ, যেতিয়া মহা হাচানে জাবুঢ়াব লগত মহুতি ৫4. বিল, SN আলো এবলৈ লৈ কুফা নগা অধিকাৰ
