তুমিতো পাহাৰী ছোৱালী
ওখ চাপৰ খোলা বমা
সৌ সুউচ্ছ পাহাৰৰ জিয়ৰী
অৰুণাচলৰ গাভৰু,
চাকৰিসূত্ৰে মই লগ পাইছিলো
তোমাক কোনোবা এক
নিৰিবিলি সন্ধিয়াত।
দুয়ো দুয়োতে মগ্ন হৈছিলোঁ
এক মৌ মিঠা কথাৰ আঁৰত।
এদিন লাজৰ ওৰণি গুচাই
জনাইছিলা তুমি
মোক ভালপোৱাৰ কথা
মোৰ হৃদয়ত প্ৰেমৰ কঠিয়া
সিঁচি দিয়াৰ কথা
আৰু মই?
ময়ো খুলি দিছিলো
মোৰ ভালপোৱাৰ দুৱাৰ
তোমাৰ প্ৰেমৰ আগমণত।
দিবোৰ ক্ৰমশঃ পাৰ হৈছিল।
ৰাতিৰ অন্ধকাৰে বিৰাজ কৰিছিল,
কিন্তু ভালাপোৱাৰ নিৰ্লজতাই
সেয়া সোঁৱৰাই দিয়া নাছিল।
দিনৰ পিছত দিন
ৰাতিৰ পিছত ৰাতি
পাৰ কৰিছিলোঁ তোমাৰ স’তে,
স্নিগ্ধ জোনাকৰ পোহৰেই আছিল
আমাৰ সাক্ষী।
|
|
|
চেঁচা অনুভৱৰ কোমল অনুভূতিয়েই আছিল
প্ৰেমৰ জোৱাৰ,
এতিয়াতো আৰু সেই দিন নাই
অৰুণাচলৰ প্ৰেম মই লৈ আহিছিলোঁ
এতিয়া আৰু সেই ক্ষণো নাই।
আছে মাথো স্মৃতিবোৰ
ৰুমালৰ ভাঁজত।
কিন্তু তুমি এতিয়াও আগৰ দৰেই
ধুনিয়া হৈ আছা জানা,
এতিয়াও অৰুণাচলৰ
সেই লাজুক হাঁহিটো
একেই আছে,
যদিও বাৰ্ধক্যই
বাউলি মাতিছে আমাক।
|
