পৃষ্ঠা:সৰাপাত.pdf/২২

সৰাপাত

শৰৎ শৰৎ তুমি আকৌ আহিলা বৃষ্টিৰ সৰু সৰু টোপালবোৰ চেঁচা চেঁচা কুঁৱলীবোৰ তুমি নমাই আনিলা এই ধুনীয়া ধৰাৰ বুকুত সংগোপনে। শৰৎ তুমি মোৰ নিচেই আপোন তুমিয়েই ৰচাহি নৱ নৱ সপোন। তোমাৰ প্ৰেমিকা সেই শুকুলা শেৱালি আশাৰে বাট চাই ৰয় মাথোঁ তোমাৰ বাবেই। এতিয়া তুমি আহিলা শেৱালিৰ ওঁঠত তুলিলা ৰঙীন হাঁহি। সেই দুৱৰিক চুমি থকা নিয়ৰৰ ফুলবোৰে; জিলিকে মুকুতা মনিৰ দৰে আৰু পদুলিৰে ভৰা শেৱালি যেন পশ্চিমৰ আবেলি। অনাদৰত শুকাই গৈ শেৱালি পাহিবোৰ যায় মৰহি এইবোৰ যেন শৰতৰেই ধেমালী।

প্ৰেমৰ দোমোজাত মোৰ পৃথিৱীত মই প্ৰেমিক চৰাই অন্তহীন আশালৈ অসীমত উৰিছোঁ দিগন্তলৈ যে কিমান দিন বাকী, অনাগত দিনৰ উশাহ হ’বলৈ আছেনে কোনোবা মোৰ ব্যতিক্ৰমী জগতত, নাই মোৰ পৃথিৱীত কেৱল ধোৱা আৰু ধোৱা কিন্তু বৰষুণো দিয়ে, বৰষি বৰষি বৰষা যেতিয়া নামে, তেতিয়া সৱাতকৈ শীতলোতম হয় মোৰ ধৰা, প্ৰেয়সী তুমি ক’ত বুজিবা।

পৃষ্ঠা/১৬