চুলি মেলি মেঘালী
কলেজলৈ তই নাহিবি
কপৌফুল গুজিম ক’ত,
পদুলিৰ ৰক্ত জৱা
বাৰীৰে মদাৰ ৰঙা
সানিম গৈ তোৰে দুগালত।
আকাশৰ তলতে মই
লিখো বহুত কবিতা।
চেনাই ঐ তোৰে কথা ভাৱি,
ৰ’দালিৰ পোহৰত
চাট্ মাৰে শৰীৰে
কিনো তোৰ ৰং ৰূপ চাবি।
বাটে ঘাটে ডেকায়ে
তোকে দেখি জোকালে।
চেনাই মোৰ নকৰিবি ভয়,
গাভৰু চাঙতে
তোৰে নাম সুঁৱৰি
বহুজনে বহু কথাও কয়।
সপোন তোৰে হেঙুলীয়া
আশাবোৰ ডাৱৰীয়া
ওঁঠতে মিচিকিয়া হাঁহি,
দেহি ঐ তোৰে বুকুত
কেতিয়ানো ফুলিলে
গুপুতে পদুমৰ পাহি।
ফাগুনৰ বাটেৰে
কঁহুৱা তই ফুলাবি
ঐ মোৰে আজলি প্ৰিয়া,
কুঁহিপাতৰ আঁৰে আঁৰে
মৰম মোক যাচিবি
ব’হাগতে দিবাহি হিয়া।
|
|
|
কলেজৰ বাকৰিতে
কৃষ্ণচূড়াৰ তলতে
তোকে ঐ থাকোঁ মই ৰয়
প্ৰেমৰ বৰষাৰে
নৈ সোঁতৰ গতিৰে
ভাহি আহা মোৰ বুকুলৈ।
ঐ ছোৱালী তই মেঘালী
বুকুৰ বাগিছাতে মোৰ
হবি তই ৰাণী,
কুঁৱলীৰ ফাঁকেৰে
নিৰৱতা ফালি
লৈ যাবা তই মৰম এধানি।
তই যে মোৰ সপোনৰ
তই যে মোৰ দিঠকৰ
প্ৰিয় অৰ্ধাঙ্গিনী।
|
