এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[৬২]
ৰথ ভঙ্গ দেখি পাচে ক্ৰোধিল সুৰথ।
শূলপাট হানিলেক অৰ্জ্জুনৰ ৰথ॥
পৃথিবী-সহিতে শালি থৈলা একে কৰি।
কৃষ্ণে ঘোড়া ডাকন্ত নচলে একে ভৰি॥
আজি যেবে নপাৰন্ত দৈৱকী নন্দন।
তাহাঙ্ক কালত লাগি থৈবো সুমৰণ॥
এহি বুলি সুৰথ ৰথক চলি গৈলা।
কৃষ্ণ অৰ্জ্জুনৰ সমে এক স্থান ভৈলা॥
শঙ্খৰ শবদে বীৰ পূৰিল পাতাল।
সকলো লোকৰ দুই কৰ্ণে দিল তাল॥
উলটায়া বাম হাতে লৈল ধনুখান।
উপছায়া পিঠিত বান্ধিল দুই তূণ॥
নানা অস্ত্ৰ তৰি পুৰি ৰথত উঠিলা।
অৰ্জ্জুনক চাই হেন বচন বুলিলা॥
চাহি যাক ফুৰিলো হাততে পাইলে তাক।
বিগুটিয়া মাৰিবোহোঁ আউৰ যাইবা কৈক॥
নজানিয়া আগক আসিলি মন্দ ভাগী।
সুধন্বাৰ ঋণ সুজো তোক মাৰি আজি॥
বৈশ্যে যে আসিয়া তোৰ পিতামহ ভৈল।
তাত হন্তে পাণ্ডৱৰ যশ ৰাশি ভৈল॥
সুৰথে বোলন্ত তোৰ কিছু নাহি লাজ।
কুন্তী মাৰে গুপ্তত, থৈলন্ত দেৱৰাজ॥
