এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[৫৯]
পদ।
সুৰথ বদতি বাপ এৰিয়োক শোক।
প্ৰতিজ্ঞা সাম্ফলি বীৰ গৈল যমলোক॥
যশক থৈলন্ত বীৰে প্ৰতিজ্ঞাক কৰি।
উপজিলে পৃথিবীত কোননো নমৰি॥
সমৰ বেলাত বাপ এৰিয়ো সন্তাপ।
বিষাদ দেখিয়া বাঢ়ে শত্ৰুৰ পতাপ॥
কিবা পাপ ফলে, প্ৰভু নেদেখিলে আই।
সেহি গুণ দুঃখে দেহা ধৰণ নাযাই॥
হেন শুনি হংসধ্বজে শিৰ আছাৰিল।
দুই হাতে নাৰায়ণে পথতে ধৰিল॥
সেহি মুণ্ড গোট হৰি পেলাইলন্ত হানি।
হৰে তাক পাই মালা-গণ্ঠিলন্ত জানি॥
খট্টাঙ্গ ডম্বৰু ধৰ প্ৰভূ দিগম্বৰ।
পাৰ্ব্বতী সহিতে হৰ জগত ঈশ্বৰ॥
সুৰথ বদতি বাপ নকৰিবা ভয়।
সবে মান্য সাধিবো বধিবো ধনঞ্জয়॥
পাষণ্ড যে পাণ্ডৱক ঠায় ঠাৱ কৰোঁ।
অৰ্জ্জুনৰ শিৰ ছেদি ৰণ চণ্ডী কৰোঁ॥
কছুপাত ফালিয়া দেখাৱে বৰ বীৰ।
মোৰ ভ্ৰাতৃ বৈৰিক সত্বৰে কাটো শিৰ॥
