পৃষ্ঠা:সুকোমল দেশৰ সাধু.pdf/১৮

 

 এইখিনিলৈ পঢ়াৰ পিছত বল্টুৱে দৈত্যটোক ক'লে— “মোৰ পঢ়া হ'ল।”

 দৈত্য— “পালিনে এতিয়া তোৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ? সেই সদানন্দ কোন বুজিলিনে?⸺ সেইটোৱে এই অভাগা সদানন্দ। আজি ‘তিমিৰ’ নামেৰে এন্ধাৰৰ ৰজা বুলি বিখ্যাত। পঢ়ি-শুনিও কেৱল অকৰ্মণ্য হোৱাৰ বাবেই এই আন্ধাৰ ৰাজ্যখনত পচি-পচি মৰিব ধৰিছোঁ।” এইবুলি সি বুকুত জোৰকৈ ভুকুৱাই ভুকুৱাই কান্দিব ধৰিলে।

 বল্টু— “দৈত্য ভাই! নাকান্দিবি, ধৈৰ্য্য ধৰ। আমাৰ মাষ্টৰে কৈছে- ‘ধৈৰ্য্যই বোলে বল দিয়ে; সাহস দিয়ে; হেৰোৱা বুদ্ধি ঘূৰাই দিয়ে।”

 দৈত্যই কিছুপৰ কান্দি নিজকে চম্ভালি ল'লে। সি বল্টুৰ মুখলৈ মৰমৰ দৃষ্টিৰে চাই ক’বলৈ ধৰিলে—– “তোৰ মাষ্টৰে ভাল কথাই কৈছে অ' বল্টু! কিন্তু মোৰ দোষ সিমানেই নাছিল। সেই কথাইহে মোক দুখ দিছে। এই লিখাখিনিত এটা আচল কথা থাকিয়েই গৈছে।”

 বল্টু— “সেয়া কি বাৰু?”

 দৈত্য— “মানুহে মোৰ ভিখাৰী ৰূপটো দেখিয়েই মুখ ঘূৰাই গুচি যোৱা নাছিল। মোৰ পশুত্ব ৰূপটোহে ঘিণ কৰিছিল।”

 বল্টু— “মানুহৰ পশুত্ব ৰূপ? সেয়া আকৌ কি?

 দৈত্য— শুন! মই সকলো হেৰুৱাই দুখৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাবলৈ বেয়া মানুহৰ সঙ্গ লৈ মদ-ভাং খোৱা অভ্যাস কৰিছিলোঁ। নিচাসক্ত হৈ বহুতো সময়ত খালে-দোঙে পৰি আছিলোঁ। মানুহে মোক লঠিয়াইছিল; মৰিবলৈ ৰাস্তাৰ কাষতে পেলাই থৈছিল। জ্ঞান পাই মই মোৰ দুৰৱস্থাৰ কথা অনুভৱ কৰিছিলোঁ যদিও অভ্যাস

১২/ সুকোমল দেশৰ সাধু