এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৯
দ্বিতীয় সৰ্গ
কৰিয়া ভৈৰব ৰব হানে প্ৰহৰণ।
বাজিল তুমুল যুদ্ধ। নাম গুণগ্ৰাম
সংগ্ৰাম-কুশল শূৰ বৰ্ষি শৰগ্ৰাম
নাশিলা অসংখ্য সেনা। দেখিয়া দূষণ
দন্তিলা, “মানব হুয়া মোৰ সহ ৰণ
কৰিছ তপস্বি! দেখ দেবদত্ত শূল
ভীষণ, ধৰিলোঁ হাতে; দেখে কোনজন
ৰক্ষে তোক আমি এই অশ্ৰপ-আহবে।”
ভীমবলে ভীম শূল ধৰিলা ৰাক্ষস;
ত্ৰিশূলী-ত্ৰিশূল সম, তেজৰাশি তাৰ
দীপ্তিলা সমৰস্থল। পাইলা তৰাস
অন্তৰীক্ষে সুৰবৃন্দ দেখি মহাশূল।
কৰে,—যেহি শূল বিধাতাৰ বৰে
পাইলা পলাশীপতি অব্যৰ্থ জগতে।
এৰিলা যতেক বাণ ৰঘুকুলমণি
ঠেকি বজ্ৰসম অস্ত্ৰে পড়িল ভূতলে,
শৈল দেহে ঠেকি যথা পড়ে লোষ্ট্ৰগণ।
চিন্তিত হইলা চিত্তে সীতা-চিন্তামণি,
নাহি কাটা যায় শূল। কহিলা দূষণ,
অশ্ৰপ—ৰাক্ষস। আহবে—যুদ্ধে।
পলাশী—(পল অৰ্থাৎ মাংস অশন যাৰ), ৰাক্ষস।
