এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬০
সীতাহৰণ-কাব্য
“শূলপাণি শূল সম মহাশূল মোৰ
কি শক্তি ব্যৰ্থিবি মূঢ়! ইষ্টদেব তোৰ
চিন্তি ল অন্তিম কালে, ই কাল-সমৰে।”
এত কহি ৰক্ষোবলী মন্ত্ৰপুত কৰি
শূন্যে তুলি ধৰে শূল; অনল উগাৰি
গৰ্জ্জিলা মহাস্ত্ৰ; হল দীপ্ত ৰণস্থলী;
কঁপিল মেদিনী স্বৰ্গ গভীৰ গৰ্জ্জনে।
হেনকালে শব্দবাহী ৰাঘব-শ্ৰৱণে
শবদিলা দৈববাণী, “দ্বিভুজ ৰক্ষৰ
ছেদা ৰঘুমণি।” শুনি দেবাদেশ হেন
ত্বৰিতে কাৰ্ম্মুকে বাণ যুৰি দাশৰথি
শূল সহ দুই কৰ কাটিলা ৰক্ষৰ।
ভূতলে পড়িল শূল; ভূকম্পনে যেন
লৰিলা ধৰণী কম্পি মহাস্ত্ৰ পতনে
পুনঃ দিব্যবাণ মাৰি বীৰেন্দ্ৰ-মাৰ্ত্তণ্ড
অন্তিলা দুৰন্ত ৰিপু দুৰ্ব্বাৰ দূষণে।
পলাইলা সেনাদল বিভঙ্গে লৱৰি
ৰণে ভঙ্গ দিয়া; যেন ঘোৰ দাবানলে
দহিলে গহন বন, বনবাসীগণ
পলায় বিপাঙ্গে। ৰণে পড়িলা দূষণ,
ভয়ে ভঙ্গ দিল সেনা, দেখি ৰক্ষোবৰ
কাৰ্ম্মুক—ধনু।
