এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩৫
ষষ্ঠ সৰ্গ
লঙ্কাপুৰে সুৰ-ৰিপু গৰ্ব্বিত ৰাৱণ;
কহিছে দম্ভিয়া দুষ্ট মোৰ শচী-ৰাণী
কৰিব লঙ্কাত নিয়া মন্দোদৰী দাসী।
হা অদৃষ্ট! ছিলে হেন বাণী অসহন।
শুনিবে কপালে মম, অমৰেশ আমি!”
এত কহি মন দুঃখে অধোমুখ কৰি
নীৰবিলা নাকনাথ; নতশিৰ হুয়া।
ৰহিলা দেবতাগণ অম্লান বদনে।
তৰুৰাজ হলে তপ্ত তপন উত্তাপে,
ম্লান অবলম্বী পত্ৰ যিমত; অথবা
হলে জলাশয় জল তপ্তময়, যথা
হোৱয় জীৱনজীবী যত জীগণ
সন্তপ্ত; সিমত আজি দেবেন্দ্ৰ সন্তাপে
সন্তাপিত দেবগণ, বিষণ্ণ বদন।
তুলিয়া মলিন মুখ সুদুঃখে কহিলা
পুনৰ পৌলোমী পতি, “প্ৰমিলা-বল্লভ
উঃ কি বলীয়ান্! যবে যজ্ঞ কৰি উঠে
নিকুম্ভিলা, তৃণবৎ ত্ৰিভুবন জিনে।
বজ্ৰপাণি ইন্দ্ৰ আমি, তাৰ প্ৰহৰণে
অস্থিৰ হইলোঁ ক্ষণে; হৰিল শৰীৰে
নাকনাথ—(নাক—স্বৰ্গ, নাথ—অধিপতি), ইন্দ্ৰ।
