এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩৪
সীতাহৰণ-কাব্য
নিৰ্গতিলে শেষে, যেন হোৱে লঘুতাপ
কিঞ্চিৎ কলসী-গৰ্ভ; দুঃখৰ কাহিনী
কহিলে স্বজনে, তথা সন্তপ্ত হৃদয়
(লঘূভাৰ হোৱে অল্প), কহিবে লাগিলা
নিস্তব্ধতা ভঙ্গ কৰি দেবকুল প্ৰতি,
“কত দিনে ভ্ৰাতৃগণ! কত দিনে আৰু
পুৱাইব আমাসাৰ অমা-বিভাবৰী!
কি কাৰণে অমৰত্ব অমৰ সমূহে
দিলে বিধি; যদি হায় হুইয়া অমৰ
লাঞ্ছিত হুইব লাগে মৰগণ হাতে?
সহিয়াছোঁ কতবাৰ লাজ অপমান
দৈত্যাসুৰ দল হাতে; কত কত বাৰ
বসিছে দেবাৰিগণ দেব-সিংহাসনে।
বাৰম্বাৰ বিড়ম্বনা কৰিছে বিধাতা
এহিৰূপে; এবে পুনঃ ৰাক্ষস আসিয়া :
লভিলে প্ৰভুত্ব স্বৰ্গে। লঙ্কানাথ-সুত
কৰিলে দেবতা বৃন্দে অসীম লাঞ্ছনা।
বক্ষোদল দলি পদে পবিত্ৰ ত্ৰিদিব
কৰিয়াছে অপবিত্ৰ। পূজিবেক কোনে,
—মৰ্ত্ত্যলোকে মৰ-তুল্য—, লাঞ্ছিত অমৰে?
দেবতা দেবত্বহীন মানিবে বা কোনে?
শুনিলা কিপে আজি গৰ্জ্জিছে পুনৰ
