পৃষ্ঠা:সাৰনিত্যক্ৰিয়া.djvu/৮৮

৭৬

সাৰনিত্যক্ৰিয়া

 এই প্ৰকাৰে জপ কৰোতে কৰোতে যেতিয়া তোমাৰ স্বৰূপ জ্ঞান হব, তেতিয়া ওঁ আৰু ব্ৰহ্মগায়ত্ৰী জপব আৰু প্ৰয়োজন নাথাকিব। কাৰণ পানী খোৱাৰ পাছত পিয়াহ গুচিলে আৰু পানী খাবৰ প্ৰবৃত্তি নাথাকে প্ৰয়োজনো নাথাকে। সেই দৰে পূৰ্ণৰূপে স্বৰূপ জ্ঞান হলে জপ কৰিবৰ আৰু প্ৰয়োজন নাথাকিব আৰু স্বৰূপ জ্ঞান পূৰ্ণ হল নে নাই হোৱা জপ কৰিবৰ ইচ্ছা শেষ হলে অৰ্থাৎ পিয়াহ নিবৃত্তি হলে নিজেই জানিব পাৰিব।
 যদি কোনো স্বৰূপ বোধ নথকা শাস্ত্ৰজ্ঞ অজ্ঞানী মানুহে বোলে পূৰ্ণপৰব্ৰহ্ম জ্যোতিঃস্বৰূপ ঈশ্বৰ গুৰুৰ উপাসনা আৰু ভক্তি কি নিমিত্তে কৰিম তেওঁ সমস্ততে সম্যকভাবে পৰিপূৰ্ণ আছে। এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ এই যে মাতা পিতাৰ পৰা পুত্ৰ কন্যা উৎপন্ন হয় কিন্তু মাতা পিতা কাৰণ স্বৰূপ, আৰু স্বৰূপ পক্ষে পুভ্ৰ কন্যা মাতা পিতাৰে স্বৰূপ। কিন্তু স্বৰূপত একে হলেও সুপাত্ৰ পুত্ৰ কন্যাৰ পিতা মাতাক শ্ৰদ্ধা ভক্তি কৰি তেওঁবিলাকৰ আজ্ঞা পালন কৰা উচিত। সেই দৰে পূৰ্ণপৰব্ৰহ্ম জ্যোতিঃস্বৰূপ বিৰাট চন্দ্ৰমা সূৰ্য্য়- নাৰায়ণ জগৎ মাতা পিতা আৰু তোমালোক পুত্ৰ কন্যা স্বৰূপত একে হলেও তেওঁক শ্ৰদ্ধা ভক্তি নমস্কাৰ কৰা আৰু তেওঁৰ আজ্ঞা পালন কৰা উচিত।
 যেতিয়ালৈকে মানুহ নৈ পাৰ নহয় তেতিয়ালৈকে নাৱৰ প্ৰয়োজন, নৈ পাৰ হলে পাছে আৰু নাৱৰ প্ৰয়োজন নহয়। ইয়াত নদীৰূপী অজ্ঞানৰূপ মায়া পাৰ হবলৈ জ্ঞানৰূপ নাও আৰু পূৰ্ণ পৰব্ৰহ্ম জ্যোতিঃস্বৰূপ গুৰুৰূপী গুৰিয়ালৰ প্ৰয়োজন আছে, অজ্ঞানতা গুচিলে আৰু একোৰে প্ৰয়োজন নাথাকে। যেনে পিয়াহ লাগিলে পানীৰ প্ৰয়োজন আৰু পিয়াহ গুচিলে কিম্বা যাৰ পিয়া নাই তাৰ