ব্ৰহ্মচৰ্য্য কাক বোলে?
সদায় ব্ৰহ্মতে আচৰণ কৰা, অৰ্থাৎ নিৰাকাৰ সাকাৰ অখণ্ডাকাৰে পৰিপূৰ্ণৰূপে তেজোময় পৰমাত্মাক অন্তৰত প্ৰেম ভক্তি কৰি ধাৰণ আৰু সকলোতে ব্ৰহ্ম আছে এইদৰে সদায় মনত বোধ কৰাৰ নাম ব্ৰহ্মচৰ্য্য।
প্ৰথম অৱস্থাত ৰেতঃ স্তম্ভন নকৰিলে ব্ৰহ্মচৰ্য্য সিদ্ধি নহয়।বেতঃ অনৰ্থক পৰিত্যাগ কৰিলে স্থূল শৰীৰ মনৰ শক্তি, তেজ, ক্ষীণ আৰু বুদ্ধিহীন হৈ পৰে। ব্যবহাৰিক আৰু পাৰমাৰ্থিক কাৰ্য্য উত্তমৰূপে বুজি ৰীতিমতে সমাধা কৰিবৰ সমৰ্থ নহয়, আৰু পৰমাত্মাত প্ৰেম ভক্তি নজন্মে, অসৎ পদাৰ্থত চিত্ত সদায় আসক্ত থাকে আৰু সদায় উৎসাহ ভঙ্গ হয়।
ৰেতৰ ধৰ্ম্ম সুখ প্ৰদান কৰা, ইয়াক অনৰ্থক নষ্ট নকৰি যত্নেৰে ৰক্ষা কৰিলে স্থূল শৰীৰ আৰু মনৰ কত শক্তি তেজ বাঢ়ে আৰু শান্তি-সুখ পোৱা যায়। বুজি চোৱা যেতিয়া ৰেতঃপতন হয় তেতিয়া ৰেতে কৈ যায় যে “মোৰ ধৰ্ম্ম সুখ দিযা সেই নিমিত্তে যদিও তুমি মোক অনৰ্থক ত্যাগ কৰিছা তেও মই তোমাক সুখ দি আহিলো তুমি মোক ৰখা হেতেন মই তোমাক সদায় সুখ দিলো হেতেন।” যেনে গছৰ ধৰ্ম্ম ছা আৰু ফল দিয়া, ইয়াক নষ্ট কৰিবৰ সময়তো ছা আৰু ফল দিয়ে, কিন্তু ৰাখিলে সদায় কত ছ৷ আৰু ফল পাব পাৰে। সেই দৰে ৰেতঃ ৰক্ষা কৰিলে পৰমানন্দ পাব পাৰে, নতুবা যেনে গছ নষ্ট কৰিলে ছা আৰু ফলৰ আশা কৰা নাযায়, সেই ৰূপ ৰেতঃ বৃথা নষ্ট কৰিলে পৰমানন্দ পোৱাৰ আশা নাই। অতএব মনুষ্য মাত্ৰৰে এই সাৰ ভাব বুজি
