খলু সত্তমে! হেতুঃ স নাস্তি স্যাত্তেন যথা মম সমাগমঃ॥”
ছিদ্ৰৰ সম্ভেদ পাই শ্ৰীকৃষ্ণৰ পৰামৰ্শমতে ইন্দ্ৰদেৱতাই হাঁহ এজাক কুটনীতিৰ চৰিয়া হিছাপে বজ্ৰপুৰলৈ পঠিয়াই দিলে। সিহঁত গৈ বজ্ৰনাভৰ অন্তেষপুৰৰ পুখুৰীত পৰিব আৰু নানান লাহ-বিলাহেৰে অন্তেষপুৰৰ তিৰোতাসকলৰ মন মুহিব, মানুহৰ ভাষাৰে কথা ক’ব আৰু ছেগ বুজি প্ৰভাৱতীৰ আগত গুণ-গৰিমা বখানিব, প্ৰভাৱতীৰ মন কুমলিলে প্ৰদ্যুম্নৰ আগত প্ৰভাৱতীৰ ৰূপ-লাৱণ্য বখানিব। এইদৰে যেতিয়া দুয়ো দুইৰো প্ৰতি বিহ্বল হৈ উঠে তেতিয়া হাঁহজাকে ইন্দ্ৰক বাতৰি যোগাব। তেতিয়া শ্ৰীকৃষ্ণৰ পৰামৰ্শ অনুসাৰে যথাবিধেয় কৰা হ’ব।
হাঁহজাক উৰি গৈ বজ্ৰনাভৰ অন্তেষপুৰৰ পুখুৰীত পৰিল। লয়লাস বিভঙ্গেৰে পুখুৰীত সাঁতুৰি পানী-খেল খেলিবলৈ ধৰিলে। অন্তেষপুৰৰ তিৰোতাসকলে উলহ-মালহকৈ আগুৰি ধৰিলে। হাঁহজাকে মানুহৰ ভাষাৰে সম্ভাষণ কৰি সকলোৰে পৰিচয় ল’লে। প্ৰভাৱতীয়ে শুচিমুখী নামে হাঁহিনী এজনীক সখী পাতিলে। ছেগ অনুসাৰে শুচিমুখীয়ে প্ৰভাৱতীৰ অন্তৰৰ বুজ-বাজ ল’লে। সঙ্গোপনে প্ৰেমতত্ত্বৰ পৰিচয় দিবলৈ ধৰিলে, “হে লাজুকী ভয়াতুৰে, দিনে দিনে যৌৱনৰ কাল উকলি যায়। যিটো দিন পাৰ হয় পানীৰ সোঁতৰ দৰে সি উভতি নাহে। তুমি স্বয়ম্বৰ পণ কৰিছা সঁচা, কিন্তু লাজ-অপমানৰ ভয়ত কোনে তোমাৰ ওচৰলৈ আহিব? তুমি প্ৰদ্যুম্নক ভাল পোৱা, কিন্তু কি সাহ আৰু ভৰসাৰেই বা তেওঁ তোমাৰ ওচৰলৈ আহিব?”
প্ৰভাৱতীয়েও সঙ্গোপনে উত্তৰ দিলে, “প্ৰদ্যুম্নৰ পিতৃ দৈত্যকুলৰ শত্ৰু। বজ্ৰপুৰত কাৰো প্ৰৱেশ নাই। যদি কেনেবাকৈ প্ৰদ্যুম্নক বজ্ৰপুৰলৈ অনাব পাৰা, মোৰ প্ৰতি বৰ অনুগ্ৰহ হয়!” শুচিমুখী প্ৰণয়ৰ দূতী স্বৰূপে দ্বাৰকালৈ যাবলৈ আগবাঢ়িল; কিন্তু প্ৰভাৱতীক ক’লে, “তোমাৰ পিতা বজ্ৰনাভৰ ওচৰত মোৰ দেশ-বিদেশৰ অভিজ্ঞতাৰ গৌৰৱ ৰটনা কৰি চোৱাচোন।” প্ৰভাৱতীয়ে শুচিমুখীৰ কথা-কুশলতাৰ পৰিচয় দিলত বজ্ৰনাভে শুচিমুখীক মাতি নি সুধিলে, “হংসী, তুমি দেশ-দেশান্তৰত উৰি ফুৰা, ক’ত কি আচৰিত বস্তু দেখিছা কোৱাচোন।” শুচিমুখীয়ে নানান আচৰিত বস্তুৰ লগত লব্বৰৰ ভদ্ৰ-নটৰ আখ্যান উল্লেখ কৰিলে। ভদ্ৰ-নট কামৰূপী আৰু দেৱ, গন্ধৰ্ব সকলোৰে গীত আৰু নাচোনেৰে গোটেইখন জগতকে মুহিব পাৰে। বজ্ৰনাভে উত্তৰ দিলে, “মোৰ এইজন ভাৱৰীয়াক এবাৰ চাবলৈ কৌতূহল হৈছে। এটি উপায় কৰি আনিবৰ চেষ্টা কৰিবাচোন।”
পিতা-পুত্ৰী দুয়োৰে দূতী হিছাপে হংসী গৈ ইন্দ্ৰ আৰু শ্ৰীকৃষ্ণৰ ওচৰ পালেগৈ।
