সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:সাহিত্য-মুক্তাৱলী.djvu/১৪৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪০
সাহিত্য-মুক্তাৱলী।

(৫)

অনন্ত বিশ্বৰ এই  অসংখ্য ধূলিৰ
  এটি মাত্ৰ ধূলি-কণা মই;
মোৰ অবিহনে এই   বিপুল সৃষ্টিৰ
  কোনো হানি কেনিও নহয়।

শ্ৰীচন্দ্ৰধৰ বৰুৱা।

 

 

ইষ্টদেৱৰ স্তুতি।

অজ্ঞান আন্ধাৰে সদা   ঢাকি আছে মোৰ মন,
  দিয়াঁ প্ৰভু জ্ঞানৰ পোহৰ;
ভক্তিহীন মূঢ়মতি,   তুমি বিনে নাই গতি,
  অন্ত কৰা মায়াৰ মোহৰ।
দুখ যদি আহে প্ৰভু,   কাতৰ নহওঁ যেন,
  ভাবোঁ যেন তোমাৰে সে দান;
তোমাৰ চৰণ চাই,   মনে জানো বল পাই,
  তোমাতেই মজি থাকে মন।
বিষয়তো থাকি যেন   তোমাত নুগুচে ৰতি,
 সত্য বস্তু পাওঁ দৰশন;