সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:সাহিত্য-মুক্তাৱলী.djvu/১৩৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

পদ্য-ভাগ।
কাকূতি।

এ ভৱ গহন বন   আতি মোহ-পাশে ছন্ন,
 তাহে হামো হৰিণ বেড়ায়।
ফন্দিলোঁ মায়াৰ পাশে,   কালব্যাধ ধায়া আসে,
 কাম-ক্ৰোধ-কুত্তা খেদি খায়॥
হৰাইল চেতন হৰি,   ন জানো কিমতে তৰি,
 গুণিতে দগধ ভেল জীৱ।
লোভ-মোহ দুহোঁ বাঘ,   সততে ন ছাড়ে লাগ,
 ৰাখু ৰাখু সদাশিৱ॥
পলাইতে নেদেখোঁ সন্ধি   দিনে দিনে দৃঢ় বন্দী,
 ভৈলো মন্দ মনৰ যুগুতি।
তুৱা হৰি লাগো গোড়   মোৰ মায়া-পাশ ছোড়,
 শঙ্কৰ কৰয় কাকূতি॥

৺শঙ্কৰদেৱ।

টীকা।

তাহে=তাতে।   ছন্ন—ঢাক খোৱা, আবৃত।   হামো=মই।
ফন্দিলোঁ = ফান্দত পৰিলোঁ।   কুত্তা = কুকুৰ।   ভেল = হ'ল।
দুহোঁ = দুই।   ন ছাড়ে=নেৰে।   ৰাখু=ৰাখাঁ।
সদাশিৱ =মঙ্গলময়।   সন্ধি=বাট।   ভৈলো=হ'লোঁ।
তুৱা=তোমাৰ।   লাগো গোড়= চৰণত ধৰোঁ।   ছোড়= ছিঙা।

প্ৰশ্ন।

১। কাকুতি গীতটোৰ তাৎপৰ্য লিখাঁ।