সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:সাহিত্য-প্ৰবেশ.djvu/৭৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ৬৯ ]
 

জোনটিলৈ চাই ।

ভনীয়েক—চোৱাঁ হে বাইটী ! হেৰা, চোৱাঁ ফুলপাহি,
 কেনে নো জেউতি, আরু কেনেকুৱা হাঁহি ।
চাই হে থাকিম যেন,  জানা মােৰ এনে মন ;
 পাৰে নে কোনােবা হব এনে কাঠচিত,
 যাৰ প্ৰাণ নপমিব এনেটি হাঁহিত ।

 লৰি লৰি ফুলপাহি কেনেকই যায় ।
 ফুলি আছোঁ বুলি, দেহি, জগত জনায় ।
তুলি আনি তেও হায় !  খােপাত পিন্ধোঁতা নাই ।
 —ভাবি পালে জগততে কাৰো চকু নাই ।
ফুলি ফুলি ফুলপাহি আকৌ মাৰ যায় ।

 ফুলটিৰ কেনেকই কলা হল হিয়া, *
 অ বাইটী! চোৱাচোন, নেলাগে নে বেয়া?
চাই আছে কেনেকই,  আমনজীমনকই !
 তথাপি কোনােৱে তাক হাত মেলি নানে।
 মানুহে ফুলৰ, হায়, আদৰ নেজানে !

বায়েক-ভনীটী! আজলী তুমি, চুমা এটি দিয়াঁ ।
 ই কথাত মানুহৰ দোষ নাইকিয়া:
আছে ফুল আকাশত,—  নেযায় তালই হাত ।
 কিন্তু পৃথিবীত হয় যি ফুল উৎপন,
 তাতো মানুহৰ, হায়, কেনে অযতন !


 * জোনৰ কলঙ্কৰ বিষয়ে কোৱা হৈছে।