এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ৫০ ]
দলৰ সৰহ মানুহলৈও একো কাণ নকৰি, প্ৰফুল্ল উছাহেৰে যুঁজিবলৈ ধৰে।
উট চৰাইক চপাওঁতে যিমান আমোদ হয়, পাখি কাঁঢ়োতে সিমান নহয়। সিহঁতক আনি জাকেৰে গঁৰালত ভৰোৱা হয়। তেতিয়া সিহঁত, মেৰ ছাগলীৰ নিচিনা জুৰ আরু শান্ত হৈ পৰে। সিহঁতৰ মূৰত এটা মোনা সুমাই, মূৰটো ঢাকি পেলোৱা হয়, আরু তেতিয়া দুটা কাফ্ৰিয়ে পাখিবিলাক উঘালিবলৈ ধৰে।
উট চৰাইৰ মটাটোৱে ৰাতি, আরু মাইকীজনীয়ে দিনত, এই দৰে দুয়ো পাল বাটি কণি উমায়। উট চৰাইৰ কণি বৰ দুৰ্গন্ধ।
দুখ-ভাগী লোক জৰ্জ্জৰিত ক্ষীণ—
পায় গৈ শেষত চিন্তা পথহীন,
অভিমন্যু যেনে দ্ৰোণ-চক্ৰব্যূহ ৷
এতিয়া তো কিন্তু স্বাধীন সিজন,
অধিকাৰ কৰে সম্পদ-আসন,—
শোভে চন্দ্ৰাতপ আরু ঐশ্বৰ্য্যৰ,
সৌভাগ্যে কাষত ধৰে হি চোৱঁৰ—
যেতিয়া স্বপ্নৰ নিঝৰা বৰষে।
আকৌ চোৱাঁ ৰজা,—ক্ষেত্ৰত কুমাৰ,
বিভূতি-ৰাজ্যত যেনিবা কুবেৰ—
