বাদুলি সকলো প্ৰাণীতকৈ উপায়হীন হলহেঁতেন । সি নিজে ঠেঙ্গৰ ওপৰত বাট বুলিব নোৱাৰে, আরু মাটিৰপৰা ওপৰলৈ উড়িব নোৱাৰে। তাৰ এইবিলাক আশকতি, পাখিৰ কৌশলেই তল পেলাইছে। পৰমেশ্বৰেও এইবিধ প্ৰাণীৰ পাখিত নখ দি, সাধাৰণ নিয়মৰপৰা আঁতৰি আহিছে। আচৰিত ৰকমৰ ঘুণ তেওঁ আচৰিতভাৱে গুচালে।
আঁকোৰা-বগৰ সাৰিৰ চৰ য়ে পানীত থাকি পানীতে চৰিব লাগে। তত্ৰাচ সিহঁতৰ, সাতুৰিবলৈ পতা-ঠেং নাই। এই অভাৱ পূৰাবৰ নিমিত্তে, সিহঁতক বাট বুলিবলৈ দীঘল ঠেং দিছে, বা খপিয়াবলৈ দীঘল ঠোট দিছে; কিন্তু সৰহ ভাগক দুইটা দিছে। ইয়াকে অভাৱ পূৰ্ণকৰণ বলে। এই দৃষ্টান্তৰপৰা এনেকুৱা এটি ভাল চিন্তা মনত হয় যে, প্ৰাকৃতিক জগতৰ সকলো ঠাইত কেনে উপযুক্ত প্ৰাণী বসতি কৰিছে! দ পানীত যেনেকৈ অসংখ্য সাতুৰিব পৰা চৰাই আছে, পিতনি আরু বাম বিলতো তেনেকৈ অসংখ্য বাট বুলি ফুৰা চৰাই থাকিব লাগিছে।
মকড়াৰ জালখন এটা অভাৱ-পূৰ্ণকাৰী কৌশল। মকড়াই মাখি খাই জীয়াই থাকে, কিন্তু তাক খেদি ধৰিবলৈ তাৰ পাখি নাই। ইয়াতকৈ আরু টান কথা কি হব পাৰে। কিন্তু পৰমেশ্বৰে তাৰো দিহা কৰি থৈছে। তেওঁ মকড়াৰ বাহিৰা আরু ভিতরুৱা গোঁখনি, কামৰ নিমিত্তে বিশেষকৈ উপযোগী কৰি নোহোৱা হলে, সি নিজে হেজাৰ পুৰষাৰ্থ আরু ফিকিৰ কৰিও তাৰ দিহা উলিয়াব নোৱাৰিলেহেঁতেন।
পৰমেশ্বৰৰ কাম, আমি তেওঁৰ কৌশলৰপৰা বুজিব পাৰোঁ ৷ আমি যত সম্পূৰ্ণ শূন্য দেখোঁ-যত আমি অভাৱত
