পানী বৰকৈ শোহে; কিন্তু বোকাই শুহিব নোৱাৰে। বোকাৰ কণিকাবিলাক ইটোৱে সিটোৱে ইমান চেপা খাই থাকে, যে পানী বৈ যাবলৈ বাট নেপায়। নতুনকৈ পুখুৰি খানিলে, প্ৰথম এবছৰ দুবছৰ তাত পানী নয়; কিন্তু যেতিয়া তলিত বোকা বান্ধিব গৈ, তেতিয়া তাৰ পানী শুকাই নাইকিয়া নহয়। পানীয়ে যেনিয়ে বাট পায়,তেনিয়ে তললৈ গৈ থাকিব। যেতিয়া শিল বা টান বস্তু পাব, তেতিয়া-তাতে ৰব গৈ। কিন্তু তাত থাকি বাট বিচাৰি থাকিব; আন কোনো পিনে বহিৰ্গমনৰ পথ কৰিব নোৱাৰিলে, সেইবিলাকৰ জোৰাই দি ঝৰি ঝৰি গৈ থাকি বাহিৰ ওলাব। এতিয়া আমি দেখিবলৈ পাওঁ যে পানী তললৈ গৈ কেতিয়াবা বোকা আদি অপথ ভূমিত ৰৈ থাকিব। সেই পানীয়ে যতে সুবিধাজনক পথ পাব, সেই পিনেই চলি যাব। কেতিয়াবা সেই পথ ওপৰমুখীয়া হৈ মাটি ফুটি ওলায়। তেতিয়া নিঝৰাৰ সৃষ্টি হয়। কোনো সময়ত পানী, মাটিৰপৰা, আন কি, সাগৰৰ সমতাৰপৰাও অনেক দূৰত জমে গৈ। নানা ঠাইৰপৰা পানী গৈ, তলিৰ কোনো অপথ ভূমিত একেলগ হৈ প্ৰশস্ত জলাশয় হয়, আৰু তেতিয়া ওপৰলৈ প্ৰবল বেগেৰে বহিৰ্গত হয়। এইদৰে, মাটিৰ তলভাগ পানীৰে পূৰ্ণ থাকে। মানুহে কৃত্ৰিম উপায়েৰে নাদ খানি এই পানীৰ ব্যৱহাৰ কৰে। যত কম পানী পোৱা যায়, সকলোতকৈ নিঝৰাৰ পানী নিৰ্ম্মল। পানী একেৰাৰে নিৰ্ম্মল হবলৈ, তাত অম্লজান আৰু উদজান এই দুটা বাষ্প মাথোন থাকিব লাগে। সম্পূৰ্ণরূপে নিকা পানী কোনো এটা পাত্ৰত তপতালে, সি একেবাৰে বাষ্পত পৰিণত হৈ
৪
