পৃষ্ঠা:সাহিত্য-প্ৰবেশ.djvu/৪০

[ ৩২ ]

 

 অন্তৰে সকলো তাৰ ভাব উলিয়ায়,
 মুখলৈ উজাই আনি কথাৰে ফুটায়।
 নুলুকায় ভাব মোৰ মিছাৰ ভেঁটাত,
 মুখ আরু মন বয় একেটি ধাৰাত।
মিছলীয়া-হৃদয়ৰ ভাব মোৰ বাজলৈ নোলায়,
 মুখৰ বিৰুদ্ধে মনে শত্ৰুতা চলায়।
 অন্তৰৰ ভাব মোৰ অন্তৰে হে জানে,
 কদাপি নকও সঁচা জ্ঞানে বা অজ্ঞানে।
 মনৰ ভাবক কৰোঁ লুটিয়াই বাজ,
 পিন্ধাওঁ যতনে তাক মিছাময় সাজ।
সঁচলীয়া—জ্ঞানী সমাজত মোৰ অশেষ আদৰ।
 সকলো মানুহে মোক শলাগে বিস্তৰ।
 নেথাকে কদাপি মোৰ কথাত ছলনা।
 কোনেও নিদিয়ে মোক নিন্দা গৰিহণা।
মিছলীয়া—কথাক পিন্ধাওঁ মই সুন্দৰ বৰণ,
 দুৰ্ব্বল মানুহ-জাতি কৰোঁ আকৰ্ষণ ।
 চকুত মিছাৰ বোল পৰে সিঁহতৰ;
 নেদেখা চকুৰে মোক সমাদৰে নৰ।
 জগতত পায় সঁচা-মানুহে যিমান,
 তাতোকৈ অধিক মই পাওঁ শ্ৰদ্ধামান।
সঁচলীয়া -জানো ধৰা পৰোঁ, মোৰ নাই এনে ভয়-
 সঁচা কথা কোৱা, একো জগৰ নহয়।
মিছলীয়া—এনে পটু চক্ৰ কৰি মিছা কওঁ মই,
 ধৰা পৰিবৰ মোৰ নেথাকে সংশয়।