যেনিয়েই চকু গৈছে, কেৱল নীলা পাহাৰবোৰ। নে, পৰ্বতবোৰ?
এই ঠাইবোৰত বেলিটো নিশ্চয় দুপৰীয়াৰ সময়কণতহে দেখা পায়।
পুৱা, আবেলিতো সৌ ওখ ওখ পৰ্বতবোৰে আঁৰ কৰিয়েই ৰাখে।
চাই চাই, সময়বোৰ কেনেকৈ পাৰ হৈ গৈছিল গমেই পোৱা নাছিলো।
বিশাল পাৰ্ক এখনত গাড়ীখন ৰখোৱাতহে মন কৰিলো এই বনজাক্ৰি জলপ্ৰপাতটোক লৈয়ো দেখোন বিৰাট এক কাৰবাৰ, বিৰাট এক ব্যৱসায়!
ৰেষ্টোৰাৰপৰা আদিকৰি গৰমকাপোৰৰ দোকানলৈকে, সবেই আছে।
এন্ট্ৰি টিকেটৰ দায়িত্বটো নিজুৱেই লোৱাত মই আৰু হেপাহ পলুৱাই চাৰিওফালৰ পাহাৰবোৰকে চাই থাকিলো।
দুটামান পাহাৰ লৈ যাবপৰাহ’লে!
টিকেটৰ লেঠাটো মৰাত তিনিওজন আগবাঢ়িলো খটখটি বগাই বগাই।
ইফালে, কাণত বাজি থাকিল জলপ্ৰপাতটোৰ ঝৰঝৰ গৰ্জন!
শেষত যেনিবা প্ৰপাতটো পালোগৈ আৰু ফটো তোলাত লাগিলো।
নিজু আৰু লিম্বুয়েতো জোতা-মোজা খুলি তললৈ নামিয়েই গ’ল।
যেন ওপৰৰপৰা চালেই নহৈছে।
ভাবিলো, যলৈ যোৱা গৈ থাকা, মই হ’লে ৰিস্ক ল’বলৈ নাই দেই!
প্ৰায় আধাঘণ্টাৰ পিছতে পুনৰ গাড়ীত উঠিলোহি।
গুমজুং মনাষ্টেৰীটোৰ সমুখত গাড়ীখন ৰ’লহি।
পাহাৰৰ ওপৰতো ইমান বৃহৎ এটা মনাষ্টেৰী, ইমান ডাঙৰ ঘৰ-দুৱাৰ!
ইমানখিনি ভিক্ষু একেলগে থকাৰ পিছতো ইমান শান্ত, ইমান নিস্তব্ধ!
যেন, বেজি এটা পৰিলেও শব্দটো শুনা যাব!
আৰু, চাৰিওফালে ইমান যে পৰিষ্কাৰ পৰিচ্ছন্নও!
পাণৰ পিক পেলাবলৈ ঠাই নাপাই নিজুৱেতো গিলিয়েই থ’লে পাই!
ঘৰ এটাৰ ছাঁদেই চোতাল হৈ পৰা এঠাইত দেখা পালো মেৰুণ ৰঙৰ সাজ পিন্ধা দহ বাৰটামান টকলা পোৱালী-ভিক্ষুয়ে বল এটা লৈ খেলি আছে।
এটা দিশত, ধুনীয়াকৈ খাঁজকটা দৰ্জা এখনেৰে সোমাই গ’লো।
বুদ্ধৰ মূৰ্তি, মাখনৰ বাতিত জ্বলোৱা বন্তি, ওপৰত এটা গধুৰ ঘণ্টা।
কুঁহিয়াৰশালৰ ভীমৰ দৰে চকৰিবোৰ ঘূৰাই ঘূৰাই এপাক মাৰিলো।
নিজু, লিম্বুয়ে ধামধুম ফটো তুলিলে। বেছিভাগেই আক’ শ্বেলফিহে।
মই বোলো, শ্বেলফিছ মানুহেহে শ্বেলফি মাৰি ভাল পায়।
মই শ্বেলফিছ নহয়। গতিকে, শ্বেলফিও নামাৰো৷
