নিজু, লিম্বুৱেও নিজকে শ্বেলফিচ নহয় বুলি দেখুৱাবলৈ চেষ্টা কৰিলে।
মাজে মাজে, মোক কিবা কিবি খুৱাবলৈও চালে।
মই কিন্তু যা তা বস্তুবোৰ খাই ফুৰিবলৈ ভাল নাপাওঁ।
ফুৰিবলৈ আহি পেটটো বেয়া কৰি ল’বলৈ মোৰ মন নাই।
এঠাইত পিছে লিম্বুয়ে চিঞৰি দিলে, “এই ৰখোৱা! মম’ খাই লওঁ।”
দেখিলো, ৰাস্তাৰ কাষতে সামান্য চালি এখন দি মঙ্গোলীয় মুখগঠনৰ এগৰাকী সুন্দৰী যুৱতীয়ে মম’ৰ দোকান এখন দি বহি আছে।
লিম্বুয়ে ক’লে, এই দোকানখনৰ মম’ বোলে সমগ্ৰ চিক্কিমতে বিখ্যাত।
সঁচানে? তেন্তে, আমিও খোৱাহে কথা!
এইবাৰ কিন্তু মম’ৰ দামটো লিম্বুয়েই দিলে। ডেকা ল’ৰাৰ কথা!
“মম’খিনি কেনেকুৱা পালে, ছাৰ!”
দুই তাল ৰাখিয়েই ক’লো বোলো, ভাল ভাল, যথেষ্ট ধুনীয়াই।
খাই বৈ লোৱাৰ পিছত তাত ৰৈ থকাৰ আন কাৰণ নাছিল।
কাষতে থকা লালীগুৰাঁসৰ বাবে বিখ্যাত পাৰ্কখনলৈ সোমাই গ’লো।
পিছে, ক’তো ফুলৰ ফ-টোও নাই। কেৱল লঠঙা গছবোৰহে।
এদিন কোনে জানো কৈছিল, ফুল নথকা ফুলনি আৰু যৌৱনে মেলানি মগা ছোৱালী একেই৷ কাৰো আকৰ্ষণ বুলিবলৈ একোৱেই নাথাকে। সঁচা কথা।
গতিকে, খৰধৰলৈ ওলাই আহি টেক্সিত বহি ল’লোহি।
“লালীগুৰাঁস চাবলৈ হ’লে এপ্ৰিল-মে মাহত আহিব লাগে, ছাৰ!”
কি? এপ্ৰিল-মে’ত আকৌ আহিবগৈ লাগিব তেনেহ’লে!
একেখন ঠাইলৈকে ফুৰিবলৈ বুলি দুবাৰ যাব নোৱাৰি নহয়!
প্ৰথমৰ আকৰ্ষণ, উত্তেজনাখিনি জানো দ্বিতীয়বাৰত অনুভৱ হয়!
এইবাৰ, গাড়ীখন ৰ’লহি গনেশ টক বোলা মন্দিৰ এটাৰ কাষত।
ভাবিলো, যাওঁৱেইচোন এপাক। তাৰ স্থাপত্য কলাখিনিকে চাম।
কথাটো হয়ো। মন্দিৰটো ধুনীয়াই। আৰু, বহুত ওখকৈয়ে সজোৱা।
পিছে, তাত জোতা খুলি সোমাব লাগে বাবেই মই নোসোমালো।
নিজু আৰু লিম্বু কিন্তু সোমাল। পূজা চুজা কিবাকিবি কৰিলেও হেনো।
মই আৰু বাহিৰৰ নৈসৰ্গিক সৌন্দৰ্য্যকে চাই চাই সময়বোৰ কটালো।
যিমানলৈকে চকু যায়, কেৱল সেউজীয়া পাহাৰৰ শাৰীবোৰ।
হঠাৎ, কাণত পৰিল নিজুৰ মাত, “আহক আক’! কিনো চাই আছে?”
কি চাই আছোঁ কি বুজিবা দোষ্ট!
