সহযাত্ৰী
বেলকনিলৈ ওলাই আহি চৌধুৰী তভক মাৰি ৰৈ গ’ল।
বাহিৰত ইমান জোনাক! একেবাৰে, ফৰিংফুটা জোনাক!
আকাশখনিও পৰিষ্কাৰ।
জ্বলি থকা লাইটটো তেওঁ অফ্ কৰি দিলে।
কি দৰকাৰ বিজুলিবাতিৰ?
গোটেইখনতে দেখোন জোনাকৰ মেলাই বহিছে!
প্লাষ্টিকৰ চকী এখন টান মাৰি লৈ তেওঁ বহি ল’লে। ভৰি দুটা গ্ৰীলৰ ফুটা দুটাত সুমুৱাই দি অলপ আৰাম কৰিয়েই তেওঁ বহি ল’লে।
সঁচায় কি সুন্দৰ জোনাক! বাহিৰত যেন সব জিলিকি আছে। সমুখৰ ৰাস্তাটো, সিপাৰৰ ঘৰবোৰ, সৌ খেলপথাৰখন, স্কুলখন,গছ-গছনিবোৰ!
দূৰৈত, সৌটো পাহাৰ নহয়নে?
পাহাৰেই হয়। তাৰ নীলা সীমনাটো অস্পষ্টভাৱে হ’লেও জিলিকি আছে। দেখিবলৈ বৰ ভাল লাগিছে।
অৱশ্যে, দেখি ভাল লগা নাই অ’ত ত’ত জিলিকি থকা লাইটবোৰ, চলন্ত গাড়ীবোৰৰ হে’ডলাইটবোৰ, বহুদূৰৈৰ ক’ৰবাত জ্বলি থকা ডাঙৰ জুইকুৰা!
চিতাৰ জুই?
হ’ব পাৰে। নহ’বওতো পাৰে!
কি যে চিন্তা একোটা হঠাৎ মনলৈ আহে!
’নাই, নাই!’ বুলি কৈ তেওঁ দুবাৰমান মূৰটো জোকাৰিলে, যেন মনৰ পৰা দুঃচিন্তাটো জোকাৰি উলিয়াই পেলাবলৈহে চেষ্টা কৰিলে। গাটো ঘূৰাইয়ো বহি ল’লে। ভৰি দুটাও উলিয়াই আনি বেলেগ দুটা ফুটাত ভৰাই ল’লে।
অলপ অলপ ঠাণ্ডা পৰিছে।
তেওঁ চোলাটোৰ একেবাৰে ডিঙিৰ ওচৰৰ বাটনটোও মাৰি ল’লে।
গলখেকাৰি এটাও মাৰি ল’লে।
এই যেন কাৰোবাক কিবা এটা ক’ব।
মূৰটো ঘূৰাই তেওঁ দুৱাৰখনৰ ফালে চালে।
