সংস্কাৰ
দেউতাক লৈ এটা ডাঙৰ সমস্যাই হয় মাজে মাজে, জানেনে?
সৰুসুৰা কথাবোৰকে লৈ তেওঁ আপত্তি কৰি থাকে। কাৰোবাৰ কিবাকিবি দোষ এটা পালেই গালি দিয়ে, ডাঙৰ-সৰু চাবলৈ নাই।
আনকি, ঘৰলৈ কোনোবা আলহী-দুলহী আহিলেও পৰোৱাই নকৰে।
যাক যি ক’বলৈ মন যায় কৈহে এৰে।
অসহ্য লাগে মাজে মাজে!
ঘৰৰ ভিতৰতে কাৰোবাক কিবা এটা ক’লেও ক’লে বাৰু, সেইটো ইমান এটা ডাঙৰ কথা নহয়। কিন্তু, সমস্যাটো হৈছে তেওঁ আগফালে চকী এখন পাৰি বহি ল’ব আৰু বলকি থাকিব।
ইফালে, তেওঁৰ মাতটোও একেবাৰে ’ৱয়চ অৱ আমেৰিকা’ বুলি মানুহে উপলুঙা কৰা মই নিজ কাণেৰেই শুনিছোঁ। কি মাত!
তেওঁৰ গালিবোৰ ৰাস্তাৰ মানুহে যে শুনিব, আমাক বেয়া বুলিব, এইবোৰ কথালৈ তেওঁ একেবাৰে পৰোৱাই নকৰে। মূঠতে, সমস্যা, বুইছেনে?
এবাৰ, আমি এটা বুদ্ধিও কৰিছিলো। মানে, তেওঁ আগফালে বহাটো বন্ধ কৰিবলৈকে বুলি পিছফালে সৰুকৈ পূজাঘৰ এটিকে সজাই দিছিলো।
নাই, কামত নাহিল। লৰালৰিকৈ পূজা-পাতল সামৰি কৰি আহি আগফালে চকীখন পাৰি বহি ল’ব। বাতৰিকাকতকেইখন উধৰ পৰা মূধলৈকে পঢ়িব আৰু তাৰ পিছত, ৰাস্তাৰে যোৱা কাৰোবাক দেখিলেই হ’ল আৰু, চিধা চিঞৰ ধৰিব, “অ’! সেইটো হীৰেণ নহয়নে? চাওঁ, এইফালে আহচোন!”
সিয়ো চাগে কিবাকিবি কামত ওলাই যায়। আহিবলৈ টান পায়।
“আহিছোঁ বৰ্তা, এক মিনিট ৰ’ব!”- বুলি সি পলায়।
নহ’লে, তাৰ কি গতি হ’ব সিতো নজনা নহয়।
এই কথাবোৰত আমি মানে লাজ পাওঁ, বিশ্বাস কৰক!
দেউতাক এনেবোৰ কৰিবলৈ মানা কৰোঁ, কিন্তু তেওঁ নুশুনে।
উপায় নোহোৱা হয়।
এনেও, ‘ৰিটায়াৰ’ হোৱা মানুহ। আমনিও পায় চাগে। কথা পাতিবলৈ
