অৱশ্যে, এতিয়া বাৰু ইহঁত কোনো এজনীৰে দিগদাৰ নাই। তাতে,....”
এসময়ত, মোৰ কাণত যেন কিবা এটাই সোঁ-সোঁৱাবলৈহে ধৰিলে।
তেখেতৰ একো কথাই মোৰ কাণত নোসোমোৱা হ’ল।
মোৰ চকুৰ সমুখত ভাঁহি উঠিল তেখেতৰ ওঁঠৰ কোণত ওলমি ৰোৱা অৱজ্ঞাৰ হাঁহিটো! যেন, মোক সুধিব বিচাৰিছে, “তুমহাৰা হেচিয়ৎ ক্যা হে’? ঔকাৎ ক্যা হে', মুন্না?”
অনিচ্ছা স্বত্বেও, চাহ, ৰুটি খোৱাৰ পিছতে বাইকত উঠিলোহি।
আৰম্ভ হ’ল ওভতনি যাত্ৰা, নিজ ঘৰ অভিমুখে।
বাটে বাটে ভাবি আহিলো, নতুন বছৰটোত মিতিৰ চিতিৰ ফুৰা বাদ!
ঘৰতে থাকিম। নিজৰ ডিউটি কৰিম। এইবোৰ মিছামিচি কাৰ্ বাৰ কৰাৰ কোনো দৰকাৰ নাই। অযথা টেনচন!
কথাবোৰ মনতে পাগুলি পাগুলি আহি আছোঁ আৰু!
ঠিক, শিলনীজান পাওঁতেই ফোনটো বাজি উঠিল।
ৰাস্তাৰ কাষত বাইক ৰখাই দিলো।
দেখিলো, সুনীলৰ ফোন। ইয়াৰ আক’ হ’ল কি!
যিয়েই হওক, ৰিচিভ কৰিলো আৰু।
“ঘৈনীয়েৰক পাই আমাক পাহৰিয়েই গ’লি একেবাৰে!
বদমাচটো ক’ৰবাৰ!
পিছে, মনত ৰাখিবি, মোৰ লগত এইবোৰ লিলিমাই নচলিব!
অই, শুন, এক তাৰিখে আহিবি ইয়ালৈকে, নিউ ইয়েৰৰ পাৰ্টি খাম।
আৰু, তোৰ ওৱাইফক কৈ দিবি, তোক এৰাল দিয়া গৰুৰ দৰে যাতে বান্ধি নাৰাখে, বুজিলি?”
(ৰচনা : জানুৱাৰী, ২০১৫)
