মোডিয়ে যে কয়, আচ্ছা দিন আয়েগা! লেকিন, কব?
মাজতে, সিদিনা হ’ল কি মানে, কিবা অসম বন্ধ, স্থানীয় বন্ধ, দেওবাৰ, বৰদিন আদি মিলাই একে লেথাৰিয়ে চাৰি-পাঁচ দিনমানৰ বন্ধ এটা পালো।
ভাবিলো, অলপ মিতিৰেই ফুৰা হওক এই কেইদিন!
নতুন পৰিবাৰ, নতুন মিতিৰ! নিশ্চয় ভাল লাগিব।
এনেয়ো, তাই মাজে মাজে মোমায়েকৰ ঘৰৰ কথা কৈয়েই থাকে।
তালৈকে যোৱা হওকচোন বাৰু প্ৰথমে!
মোমায়েকজন বোলে বৰ ভাল। মৰমীয়াল। মাতষাৰ বৰ মিঠা।
খালি, কথা পাতোতে একেটা কথাকে ‘ৰিপিট’ কৰি থাকে।
তথাপিও, শুনি আমোদেই লাগে হেনো।
আকৌ, এসময়ত বোলে প্ৰায় আধা ডজন ৰাংঢালী গাভৰুৰে ভৰি থকা ঘৰখন অনবৰতে হাঁহি আনন্দত উৰি যাওঁ উৰি যাওঁ যেন হৈ থাকিছিল।
কাঞ্চনে তালৈ যাবলৈ অনবৰতে ঠেং ডাঙিয়েই থাকিছিল।
খালি, দুদিনমানৰ পিছতে মামীয়েকেহে হেনো বুধি বুধা কৰি তাইক ঘৰলৈ পঠিয়াই দিছিল। তথাপিও, সেই ঘৰখনৰ প্ৰতি তাইৰ অন্তৰত এক ৰুধিব নোৱাৰা আকৰ্ষণ আছিল।
এতিয়া পিছে, ৰাংঢালী গাভৰুৰ সেই জাকটোও নাই, হাঁহি-ধেমালিৰ সেই পৰিৱেশটোও নাই। আটাইকেইজনীয়েই আন আধা ডজন ভাগ্যৱানৰ লগত বিয়া বাৰু হৈ একোখন সোণৰ নে ৰূপৰ সংসাৰ কৰি আছেগৈ।
বৰ্তমান, ঘৰত থকাৰ ভিতৰত কেৱল মোমায়েক- মামীয়েকহে।
তথাপিও, পিছদিনা ৰাতিপুৱাই ভাত-পানী খাই, বাইকখন মহাৰি কৰি লৈ ওলালো আৰু কাঞ্চনৰ মোমায়েকৰ ঘৰলৈ বুলি!
এঘণ্টামানৰ যাত্ৰা। ৰাস্তাটো অৱশ্যে ভাল।
জপনামুখত বাইকৰ হৰ্ণ বজোৱাৰ লগে লগেই সৰু ছোৱালী এজনী দুৱাৰমুখলৈ ওলাই আহিল। পিছে পিছে মামীয়েক।
ৰক্ষা তেও! ঘৰত মানুহ আছে।
ভিতৰলৈ সোমাই গৈহে দেখিলো, ঘৰখনত অন্য কোনো নাই।
মোমায়েক গৈছে যোৰহাটলৈ। কিবা অসুখ বোলে।
টাউনৰ কোনোবা ভাল ডাক্তৰক দেখুৱাবগৈ।
“মোমায়েৰক লগ নাপাবি চাগে। উভতি আহোঁতে সন্ধিয়া হ’ব।”
মামীয়েকৰ খোলা কথা। কোনো আঁৰ-বেৰ নাই।
