শূন্যতে গদা ঘূৰাই থাকি, এটা সময়ত দীঘল দাড়ি-চুলি ৰাখি, ৰাস্তাই ৰাস্তাই টলৌ টলৌকৈ ঘুৰি ফুৰি, এদিন.....
গতিকে, বেছি এটা আয়োজন কৰিবলৈ নহ’ল আৰু!
গাঁৱৰ নিজৰ খেলৰ মানুহখিনি, একেবাৰে এৰিব নোৱাৰা মিতিৰখিনি আৰু মোৰ বিপদৰ দিনতো লগ এৰা নিদিয়া বন্ধু-বান্ধৱখিনিকে লৈ অনুষ্টুপীয়াকৈ বিয়াখনৰ নিয়মটো কৰি পেলালো আৰু!
নহ’লে, বেছি খৰচ বহন কৰাৰ সাধ্য তেতিয়া মোৰ কমৰত নাছিল।
মোৰ আৰু এটা ভাল হ’ল কি মানে, কাঞ্চনেও সোণৰ আ-অলঙ্কাৰৰ বাবে ডিমাণ্ড নিদিলে। মহান ভাৰতীয় নাৰীৰ পৰম্পৰা বজাই ৰাখি তাই মোক মনে মনে ক’লে, “সোণৰ আ-অলঙ্কাৰ কেলৈ? সেন্দুৰকণহে আচল।”
বিশ্বাস কৰক! বেচেৰীজনীলৈ বেয়াও লাগিল।
মনতে ভাবিলো, দেহী ঐ বেচেৰীজনী!
ক’ত শিকিলি এই কেইশাৰী মহান উক্তি!
আচ্ছা, কৈছ কৈছ বাৰু, মানি লৈছোঁ, কিন্তু একেবাৰে অন্তৰৰপৰাই কৈছ নে মোৰ প্ৰতি পুতৌ দেখুৱাইহে কৈছ?
মোৰ মনত এশটামান প্ৰশ্ন।
তাতে, পুৰুষত্বতো আঘাত লাগিছিল।
পিছে, এইবোৰ সুধিবলৈ গ’লেই বিপদ।
বাত উল্টা চিধা হ’ জায়েগা। সমস্যা হ’ব।
গতিকে, সাৱধান হ’লো!
কিন্তু, সঁচা কথা ক’বলৈ হ’লে, মোৰ মানে হাঁহি এটাও উঠিছিল।
কিন্তু, সম্বৰণ কৰি ৰাখিলো আৰু।
যেনেকৈয়ে হওক, বিয়াখন হৈ গ’ল। জীৱনৰ এটা অধ্যায় পাৰ হ’ল।
পিছৰখিনিও পাৰ হ’ব আৰু কিবা কিবি কৰি।
এতিয়া, অযথা চিন্তা-ভাবনা কৰি থাকি লাভ নাই।
যি হয় সময়ত দেখা যাব।
কিন্তু, খোবা-খুবীৰ পিছদিনাই ডিউটিত জইন কৰিবলগীয়া হোৱাতহে বৰ এটা ভাল নালাগিল। কমেও, এসপ্তাহমানৰ চুটি পাব লাগিছিল দিয়কচোন!
তাহানিতে সোমোৱা স্থায়ী চাকৰীয়ালসকলে দেখোন পায়!
আমাকহে চৰকাৰে কিয় ইমানকৈ চেপি ধৰিছে জানো ক’ব নোৱাৰোঁ।
ভাল দিন কেতিয়া আহিব জানো!
