নৱবৰ্ষৰ শুভেচ্ছা
যোৱাবছৰটো মোৰ বাবে যেনিবা ভালেই হ’ল বুলিব পাৰি।
যেনেকৈয়ে হওক, চাকৰিটো হৈ গ’ল। চিন্তা এটা আঁতৰিল।
নহ’লে বোলো, বিসম্বাদত লাগি লাগি শিক্ষামন্ত্ৰীজন আঁতৰিব লাগিলে আমাৰফালে নেচেলেই হ’ব আৰু! কিন্তু, মোৰ ভাগ্য ভাল আছিল বুলিয়েই ক’ব লাগিব যিহেতু শেষত তেওঁ চাকৰিটো দি থৈ গ’ল।
অৱশ্যে, স্কুলখন অলপ দূৰত হ’ল আৰু!
একেবাৰে মানে, নেপালীগাঁও এখনৰ ভিতৰত।
নেপালীগাঁও কেনেকুৱা, জানেই নহয়!
মেইনৰাস্তাৰ পৰা নামি গৈ গৈ যে অন্তই নপৰে!
আকৌ, ৰাস্তা-ঘাটৰ কথাতো নুসুধিবই আৰু!
তাতে, মাজতে দৈয়াংখনো পাৰ হ’ব লাগে নহয়!
এইবাৰ, বাৰিষাটো যে কেনেকৈ পাৰ কৰিলো, এতিয়া ভাবিলে নিজৰে আচৰিত লাগে, বুইছেনে?
অৱশ্যে, গাঁওখনৰ মানুহবোৰ ভাল। কম দিনতে আপোন হৈ পৰিছে।
দুজনমানে, তাৰে এঘৰতে থাকি ল’বলৈকে কৈ আছে।
একেবাৰে, ঘৰৰ মানুহৰ দৰেই থাকিব পাৰিম বুলিও কৈছে।
কিন্তু, মইহে বোলো, থাককচোন বাৰু এতিয়ালৈ কথাটো!
ইফালে, কাঞ্চনে বা কি ভাবে, কি কয়!
তাইয়ো আৰু যিহে ছোৱালী!
আৰু, অকণমানতে যেনেকৈহে ওফোন্দ পাতে, ভাঙিবলৈকে টান।
তাতে, আমাৰ ভণ্টীয়ে তাইক মাজে মাজে জোকাইয়ো থাকে নহয়!
বোলে, “অ’! কাঞ্চন বাইদেউ! আমাৰ দাদাই তাত কাঞ্চী এজনীকে লৈ আনিবলৈহে পাং পাতিছেনেকি ধৰিবই পৰা নাই দেই!
জানাই নহয়, নেপালী ছোৱালীবোৰ দেখিবলৈ কি-মা..ন ধুনীয়া!
তুমি সময় থাকোতেই ইয়াক অলপ চম্ভালা দেই!
নহ’লে, তুমি ঠোট চেলেকি থাকোঁতেই কাঞ্চন নবৌৰ সলনি কাঞ্চী
